Van suikerrijk naar suikervrij

Nog voor het vertrek van mijn man hadden we uitvoerig gesproken over een andere levensstijl, namelijk zonder suiker. Mijn moeder eet inmiddels al bijna een jaar geen suiker meer en ze voelt zich beter dan ooit. Mijn man zag het helemaal zitten en verdiepte zich vol enthousiasme in de suikervrije wereld. Ikzelf was wat terughoudender. Geen suiker meer?! Wat eet je dan nog wel?
Inmiddels waren we erachter dat suiker een zeer ongezond goedje is. Het maakt meer kapot dan je lief is en ook met de vruchtbaarheid was suiker een no-go!

Om toch alvast maar een begin te maken schrapten we alle bewust toegevoegde suikers uit onze voeding. Zo deed Gydo bijvoorbeeld geen suiker meer in zijn koffie en naam ik geen Ice-Tea meer op een terras. De overduidelijke toevoeging van suiker weglaten was niet zo moeilijk, maar alle stiekeme suikers wel. En omdat Gydo zijn vertrek steeds dichterbij kwam (en hij daar niet suikervrij kan eten) besloten we om na zijn afwezigheid weer verder te gaan en echt te starten.

Nadat mijn man twee weken weg was kocht ik het boek 'De Hormoonfactor' van Ralph Moorman. Ik had zijn naam al vele malen langs zien komen en dan voornamelijk in relatie tot mensen met vruchtbaarheidsproblemen. Na flink wat onderzoek en gesprekken met mensen die een dergelijke levensstijl hebben toegepast ben ik op 31 juli 2015 begonnen met de ommekeer.
Ik gaf al het eten weg waar suiker in zat en voorzag de planken en kastjes met gezonde voedingsmiddelen zoals allerlei soorten meel, noten en zaden en nog veel meer. Ik maakte een weekplanning waarin ik schreef wat mijn ontbijt, lunch, avondeten en tussendoortjes voor die dag waren en begon vol goede moed aan dit avontuur.

Volgens Ralph (en overigens vele andere onderzoekers) is het eten van suiker slecht voor je. Nee, niet alle suikers. Zo zitten er bijvoorbeeld ook natuurlijke suikers in fruit en zelfs in groente. Ik heb het over de geraffineerde suikers die ervoor zorgen dat ons eten wat zoeter is of langer goed blijft. Wanneer je suikers eet stijgt je bloedsuikerspiegel. Je lichaam probeert deze weer naar beneden te halen en er wordt dan insuline aangemaakt (deze laat je bloedsuikerspiegel dalen). Wanneer je dus niet overmatig veel suiker eet kan je lichaam het teveel prima zelf verwerken. Wanneer je echter dagelijks veel te veel suiker inneemt (wat wij tegenwoordig makkelijk doen) heeft je lichaam er veel meer moeite mee. Het lukt niet om de bloedsuikerspiegel weer 'normaal' te maken wat vele klachten met zich mee brengt. Denk hierbij aan diabetes, vermoeidheid, concentratie problemen, darm problemen en nog veel meer.
Omdat er veel insuline aangemaakt wordt om je bloedsuikerspiegel weer naar beneden te brengen brengt het je hormonen balans in de war. Er wordt namelijk veel meer insuline aangemaakt dan er eigenlijk in je lichaam thuis hoort. En je hormonen zijn juist zo belangrijk voor de vruchtbaarheid.
Het hele technische verhaal zal ik je nu besparen, maar suiker is dus echt niet goed voor je!

Afgelopen maand had ik op dag 15 al een eitje van 21 mm. Voorheen had ik op dag 21 een eitje van 18 mm (en hij sprong daarna ook meteen). Dat wil dus zeggen dat mijn cyclus een week korter is (wat enorm veel is) en mijn eitje maar liefst 3 mm groter was en nog niet was gesprongen. Ik ben ervan overtuigt dat mijn voeding en beweging (ik ben trouwens ook nog eens 4 kilo afgevallen) hebben bijgedragen aan deze enorme sprong.

Inmiddels ben ik een fanatiekeling. Ik geloof 100% in mijn nieuwe levensstijl en de wetenschap dat dit ons dichter bij een zwangerschap kan brengen laat me zonder moeite doorgaan. Wanneer Gydo terug is gaat ook hij met mij mee doen. Ik stuur hem zo nu en dan een boek of gezonde snacks op en hij staat te popelen om te beginnen.
Omdat ik me goed voel bij deze levensstijl en ik vaak vragen krijg over wat ik nu dan eet of wat ik doe, wil ik daar de komende tijd wat aandacht aan besteden. Lekkere recepten, ervaring rondom de extra beweging en andere tips & tricks. Ik hoop daarmee andere mensen met vruchtbaarheidsproblemen mee te kunnen helpen (hoewel mensen zonder kinderwens er ook erg veel aan kunnen hebben :) ). En is het niets voor jou? Dan is dat natuurlijk ook oké. Je moet alleen doen waar jij je goed bij voelt!


Liefs Puck

#IUI 2 van de planning

De ene poging is nog maar net mislukt of de volgende begint alweer. 's Ochtends neem ik, naast mijn suikervrije ontbijt, trouw de hormonen in. De krengen in pilvorm zijn altijd wel vervelend, maar deze keer voelt het anders dan normaal. Ik heb het extra warm, mijn emoties nemen vaak de overhand en ik voel me gewoon niet top. Iets in mij zegt dat het sneller gaat dan normaal, dat de hormonen harder werken en mijn lichaam minder tegensputtert. Bij de eerste echo blijkt dat het klopt: ik heb al mooie eitjes en ze zijn al goed gegroeid.

'Ik denk dat we over een paar dagen de IUI al hebben', hoor ik haar zeggen. Ik kijk naar de verpleegkundige en voel paniek in mijn hele lijf. Mijn eisprong hoort pas over minimaal een week te komen, het mag nog niet! Het laboratorium (waar het zaad van mijn man bevroren is) is vanwege vakantie gesloten en zonder laboratorium geen IUI. Ze wil me graag 2 dagen later weer zien en de afspraak is dan ook zo gemaakt. Beduusd en enorm teleurgesteld loop ik het ziekenhuis even later uit.

Met veel hoop dat de stress van het afgelopen nieuws de groei heeft vertraagt stap ik 2 dagen later weer de afdeling binnen. Na wat een eeuwigheid lijkt te duren word ik geroepen en neem ik even later plaats in de behandelstoel. De inwendige echo's doen geen pijn maar prettig is anders en omdat de uitslag van deze echo zo belangrijk is vind ik het extra spannend.
Inmiddels is het scherm mij niet vreemd meer. Ik herken wat de schaduw in het begin is en zie dan ook vlot hoe het ervoor staat. Nadat het baarmoederslijmvlies gecontroleerd is laat ze me de eierstokken zien. 'Kijk, hij zit er nog en hij is maar liefst 21 mm groot', zegt ze vrolijk. Ik kijk haar aan en tranen wellen op in mijn ogen. Nog 6 dagen voordat het laboratorium open gaat en mijn ei staat op het punt om te springen. Ik sta op, loop naar de kleedkamer en terwijl ik me aankleed hoor ik de verpleegkundige richting de deur lopen. 'Ik ga het even overleggen', zegt ze voordat ze de deur achter zich sluit. Ik sluit de klapdeur van de behandelruimte en neem plaats in de stoel aan het bureau. Uren verstrijken, hoewel het waarschijnlijk slechts minuten zijn geweest.

Plots stapt de verpleegkundige de spreekkamer weer in en neem stil plaats tegenover me. De blik in haar ogen zegt genoeg: we kunnen momenteel niets doen.
'Je bent te vroeg, hij gaat vandaag of morgen springen', zegt ze. Ik zie hoe haar mond de woorden vormt en vecht stilletjes tegen mijn tranen. Weer een maand voorbij, wel alle lasten maar geen enkel sprankje hoop. We zijn inmiddels ruim 2 jaar bezig en iedere maand voelt als de meest kostbare maand. Deze maand vieren we de verjaardag van de dochter van onze vrienden. Onze wens kwam lang geleden op hetzelfde moment en toch staan wij nog steeds op dezelfde plek terwijl ik zie hoe groot hun dochter inmiddels is geworden. 'Jullie zijn nog zo jong' en 'Ze kunnen tegenwoordig zo veel in het ziekenhuis' zorgt er niet voor dat wij zeker ouders zullen worden van een klein baby'tje. Deze onzekerheid is bijna ondragelijk en dat maakt dat iedere maand optimaal benut moet worden.

Nadat de 'wachtweken' voorbij zijn (die trouwens nog nooit zo saai en pijnlijk zijn geweest als nu) pak ik weer mijn eerste pillen, samen met mijn suikervrije ontbijt. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Het laboratorium is in ieder geval weer open!


Liefs Puck

IUI #1, poging 2: niet gelukt

In tranen zit ik in mijn kantoor. Na vele heftige krampen is ook de bloeding begonnen en komt bij mij het besef dat het deze keer niet gelukt is. Twee weken geleden kreeg ik de eerste IUI en vol met goede moed verliet ik het ziekenhuis. Alle omstandigheden waren goed: er waren 2 eitjes gesprongen, het zaad was bewerkt zodat alleen het beste nog over was en mijn baarmoederslijmvlies was bijna 3 keer zo dik als dat ze het graag zien. Zoals iedere maand na de eisprong paste ik mijn voeding aan alsof ik zwanger ben om alle risico's uit te sluiten en hield ik rekening met mijn doen en laten.

Op 22 juli liep ik de wachtkamer in met mijn vriendin die mee was voor steun. Na een korte wachttijd werd ik geroepen en liepen we mee naar de behandelkamer. Ik kreeg een reageerbuisje te zien met daarin het bewerkte zaad van mijn man waarop onze achternamen stonden en mijn geboortedatum. Nadat ik bevestigd had dat dit het juiste reageerbuisje was mocht ik plaatsnemen in de behandelstoel. 'Ik ga je alles vertellen wat ik ga doen' hoorde ik de verpleegkundige zeggen terwijl ze aan het voeteneind stond. Ze pakte de gereedschappen die nodig waren zoals de eendenbek, spuit met katheter en natuurlijk het zaad. De eendenbek werd warm gemaakt en ingebracht en al snel volgde de katheter met het zaad. Deze werd ingebracht in de baarmoeder en al snel was de inseminatie gedaan. Behalve het inbrengen van de eendenbek was de behandeling verder niet pijnlijk. Ze vertelde wat over de volgende stappen van de wachtweken en verliet daarna de kamer.
Daar lag ik, met mijn benen in een hoek op een stoel zo'n meter van de grond, mijn man in een ander werelddeel en mijn vriendin naast me op de stoel. Natuurlijk maakt het indruk dat we tot dergelijke behandelingen zijn aangewezen maar verder was het voor mij niet emotioneel.

Enige dagen voor mijn verwachtte menstruatiedag begon ik met het testen. Weer kwam er een zeer licht streepje te staan, maar hij was lichter dan de vorige keer. Iedere ochtend bleef ik trouw testen en de testen liepen niet op. Ik besloot een andere test te gebruiken en na de wachttijd van 3 minuten keek ik vol spanning naar het venstertje: wit. De controle streep was hard roze maar de test streep bleef weg. Na het geluk wat we vorige maand voelde, voelde ik me leeg. 'Ik blijf goede moed houden schatje', zei mijn man tegen mij toen ik hem vertelde dat ik het niet meer zag gebeuren. Zijn woorden beurde me op en hielden me enigszins optimistisch.

Met twee dagen overtijd bleek dan toch hetgeen waar we zo voor vreesde: de IUI poging was niet gelukt. Ik baalde, liep naar mijn kantoor om verder te gaan met werken en nam plaats achter mijn computer. Ik staarde naar mijn scherm maar zag niets. Alsof verdoofd ging alles langs me af en ook de muziek van de radio was weg. Langzaam vulde mijn ogen met tranen en met mijn hoofd in mijn handen bleef ik zitten. Ik voelde me ontroostbaar, verloren en het enige wat ik nodig had was mijn man. Het besef dat hij voorlopig nog niet thuis komt was eindelijk doorgedrongen en ik voelde me eenzamer dan ooit. Ik had nog nooit zoveel hoop op een zwangerschap gehad als deze maand en als een flits was hij weg. Ik wilde naar bed, slapen, en pas wakker worden op de dag dat ik Gydo weer op mag halen. Het was pas 19.00 uur (en ik weet natuurlijk dat ik zo lang niet kan slapen) dus besloot ik mezelf naar de sportschool te begeven. Sinds Gydo zijn vertrek heb ik de sportschool niet meer gezien dus met enige tegenzin heb ik me een goed uur flink uitgesloofd in een heerlijke groepsles waar ik mijn gedachte kon verzetten. Eenmaal thuis ben ik gaan douchen en heerlijk in mijn fris gedekte bed gaan slapen (want niets is zo lekker als slapen, na een douche, in een schoon bed).

Ik zou graag zeggen dat ik de komende periode positief zie. Dat het goed met me gaat en dat ik ook dit wel weer te boven kom. Maar dat kan ik niet. Ik voel me verloren, alleen en de beelden van ons als gezin met een kleine baby verdwijnen langzaam uit mijn verbeelding. De gedachte dat ik Gydo niet kan geven wat hij zo ontzettend graag wil in zijn leven doet me zeer. Ik hield van alles wat baby's betreft en keek bijvoorbeeld ook graag naar baby programma's op tv. Het geluk van deze mensen doet me zeer. Het zien van een baby, in het echt of op tv, is lastiger dan het ooit geweest is en het enige wat ik kan doen is hopen dat het weer minder wordt.
Ondertussen ga ik door met gezond eten (suikervrij, glutenvrij en zuivelvrij om mijn hormonen weer in balans te brengen in de hoop dat de PCOS ook verdwijnt), sporten en verder goed voor mezelf zorgen zodat ik er alles aan heb gedaan wat in mijn kunnen ligt.
En verder...verder blijf ik doorgaan. Onze tunnel is donker, pikzwart. Maar in de hele verre verte is ook voor ons een dof lichtje.


Liefs Puck

Van een positief streepje naar een negatief streepje

Met een raar gevoel speur ik de signalen af die mijn lichaam liet zien. Ik moet wachten op de menstruatie en voor eens ben ik blij als hij er is. Normaal staat het gelijk aan verdriet maar voor deze keer betekent het de start van een nieuwe kans.
Na een lange periode, althans zo voelt het, breekt cyclusdag 1 aan. Toch wat teleurstelling omdat ik niet zwanger blijk te zijn maar blij dat ik kan beginnen met de Clomid.

Het doosje met de pillen ligt braaf in de keuken en op dag 3 is het eerste moment aangebroken. Ik maak mijn ontbijt klaar, pak de Clomid en een pil met foliumzuur en loop naar de woonkamer. Het ontbijt en de foliumzuur zijn weg en na wat geklooi is ook de Clomid weg. Kort daarna voel ik een zeurende hoofdpijn opkomen en voel ik me niet helemaal goed. Natuurlijk heb ik al veel onderzoek gedaan voordat ik de eerste pil nam en ik weet dat deze bijwerkingen veel voorkomen.
Behalve dat ik 's nachts wakker word met het gevoel alsof ik koorts heb en enorm misselijk ben zijn de bijwerkingen minimaal.

Vol goede moed lopen we op dag 9 de wachtkamer van de afdeling binnen. We verwachten te gaan zien hoeveel en vooral hoe groot de eitjes zijn en kunnen dus haast niet wachten tot we worden geroepen. Even later loop ik vanuit het kleedhokje naar de stoel en al snel horen we dat er nog niets is gebeurd. 'Helemaal niet zo raar', zei de verpleegkundige die ons helpt. Het kan zijn dat de dosering niet goed is voor me of dat mijn lichaam er gewoon wat langzamer op reageert. Flink teleurgesteld lopen we naar buiten. Waarom heeft mijn lichaam niets gedaan? Lukt het zelfs niet met een beetje hulp? Een paar dagen later, op dag 12, heb ik weer een echo. Nog steeds is er niets gebeurd en weer krijg ik een briefje mee waar een nieuwe afspraak op staat.
Een echo later heb ik 1 follikel (eiblaasje) die iets gegroeid is en op dag 19 heb ik zelfs een follikel van 15 mm. Hij moet 20 zijn om te springen dus ik ben erg blij om te zien dat we richting de goede kant gaan.

Omdat de vorige echo op vrijdag was mag ik op maandag weer terug komen. Vol verwachting kijk ik naar het scherm en ik zie nergens het eiblaasje meer. 'Hij is weg' zegt ze. Ze laat me de plek zien waar hij zat en ik zie een leeg blaasje. Dat betekend dat de officiële wachtweken in zijn gegaan.

We hebben de wachtweken nog nooit zo bewust meegemaakt omdat we nooit eerder wisten wanneer de eisprong was. Normaal hadden we een speling van 1 tot 2 weken waarin we wachtten op de menstruatie (of natuurlijk liever niet...) maar nu weten we precies wanneer de menstruatie verwacht was. We naderen de NOD (niet ongesteld dag, ja dit is een officiële afkorting in zwanger-worden-land :) ) en ik pak toch een test uit de lade. De zenuwen worden me te veel en ik wil weten waar ik aan toe ben.

Wanneer de 3 minuten wachttijd van de inmiddels oh zo bekende test voorbij is kijken we naar de het venstertje. Zien we dat nu goed, een streepje? Samen kijken we naar de test en besluiten om allebei een streepje te zetten boven het venster waar wij denken een streepje te zien. Ja, we zien allebei hetzelfde streepje. We besluiten de dag erna nog een test te doen en ook hierop staat een streepje. Heel voorzichtig zijn we enorm enthousiast en spreken we over de blijde momenten wanneer we het aan onze familie en vrienden mogen gaan vertellen.

In de afgelopen 2 jaar hebben we vele zwangerschapstesten verzameld. Zo ligt er nog een die zo goed als over de datum is, met een druppelaar en vele andere. Ik besluit er een paar tegelijk te doen en ook hieruit komen verschillende streepjes. Na al deze testen hebben we nog geen knal positieve test in handen wat ons huiverig maakt.

Wanneer ik 3 dagen overtijd ben heb ik een bel afspraak met onze arts. Ik kijk er erg naar uit want ik kan dan aangeven dat ik licht positieve testen heb gehad en nog niet ongesteld ben. Ik heb een hekel aan bloedprikken maar ik hoop dat hij me toch vraagt dat te gaan doen. In je bloed is het nu eenmaal duidelijker.
Vlak voor het gesprek met de arts gebeurt het waar we zo voor vreesde, ik werd ongesteld.

Verdrietig spreek ik de arts en krijg ik te horen dat ik naar de dubbele dosis van Clomid mag. Verder is het zo dat er een bevrucht eitje is ingenesteld wat helaas niet is blijven zitten. Dit allemaal is een flinke klap in ons gezicht. Van een verwachtingsvolle toekomst naar een onzekere toekomst. Van een gelukkige situatie naar een verdrietige situatie.
Wel zijn wij erg dankbaar dat wij dit samen hebben mogen ervaren. Samen kijken naar een streepje op een test en samen dingen plannen. Deze ervaring hadden wij niet eerder meegemaakt en maakt ons blij. Er zat iets en dat doet ons erg goed.

Geen poetische blog of een verhaal in een leuk jasje. Dit keer een gewone informatieve tekst.
Helaas is dit alles me zwaar gevallen en speelt het dagelijks in mijn hoofd. Inmiddels zit ik weer volop in de nieuwe behandeling en kijken we weer vooruit. Hopelijk heb ik over een maand weer een (hopelijk wel een stuk donkerdere) positieve test in mijn handen.

Liefs Puck

Een ijskoud bericht

De wekker gaat. Ik draai me om en zie dat het 6.00 uur is en ben meteen teleurgesteld. Om 8.30 uur hoeven we pas te vertrekken naar het ziekenhuis en dat duurt me te lang. Eventjes doe ik mijn ogen dicht maar door de spanning gebeurt er niets.
Vandaag is de eerste afspraak na de operatie en we weten niet precies wat we gaan bespreken. Zelf denken we dat we de behandeling gaan bespreken maar als er iets is wat we tot nu toe hebben geleerd: het gaat meestal niet zoals je denkt.

Vol goede zenuwen stappen we een paar uur later de wachtkamer van het ziekenhuis in. Voor het eerst is er niemand, dat vind ik fijn. We nemen plaats en na een korte wachttijd (wat best ongebruikelijk is) wordt mijn meisjesnaam geroepen. De dokter kijkt, zoals altijd, zeer serieus. Ik krijg er de kriebels van. Samen met de stagiaire lopen we de spreekkamer in.

'Hoe is het gegaan?' zegt hij terwijl hij iets aanklikt op de computer. 'Goed' zeg ik twijfelachtig maar trots. Ik neem aan dat hij het over de operatie heeft. 'Mooi. Heeft mijn collega besproken wat de uitkomsten waren?' hoor ik hem zeggen. Ja, dat heeft ze. Alles zag er mooi uit en er was niets op te merken. De dokter bevestigd het nogmaals en ik hoor optimisme in zijn stem.
'Zullen we dan nu aan je cyclus gaan werken?' Huh, wat? Ik begrijp niet wat hij zegt. Bedoelt hij dat we nog een tussenstap gaan maken? Gaan we nu nog steeds niet beginnen? Met allerlei geluiden wat eigenlijk woorden horen te zijn probeer ik mijn verwarring duidelijk te maken. Hij verduidelijkt zich en kort daarna schrijft hij een recept uit: Clomid! Yes, dit wilde we zo graag! Clomid gaat ervoor zorgen dat er een paar eitjes gaan groeien waarvan er een zal springen, die hopelijk bevrucht zal raken. Op een ander briefje zet hij wat kruisjes en een cirkeltje en vervolgens legt hij beide brieven voor mij neer. Ik bekijk ze en zie dat ik 50 mg Clomid krijg, voor 5 dagen lang. Op bepaalde cyclusdagen moet ik het pilletje nemen en een paar dagen later moet ik terug voor een echo. We gaan dan kijken hoe de eitjes zich ontwikkelen en hoe het er verder allemaal uit ziet. Ik luister naar de dokter, knik en stel wat vragen.
Ik vertel hem nogmaals dat mijn man een paar maanden weg zal zijn deze zomer en dat we daarom blij zijn dat we nog voor zijn vertrek kunnen beginnen. Hij kijkt ons aan, is even stil en vraagt vervolgens hoelang hij weg blijft. 'Minimaal 3 maanden' zegt mijn man. Hij kijkt ons heel serieus aan en zegt: 'We kunnen jouw zaad invriezen. Middels inseminatie kunnen we dan de maanden dat je weg bent toch benutten'. Ik kijk mijn man aan en beide zijn we verbaasd. We hebben het hier al vaker over gehad maar daarna zeiden we altijd meteen dat we deze optie toch niet zouden hebben. En nu is hij hier, volledig te kiezen. We bespreken het wat en hij maakt een notitie in mijn dossier. Mochten we dit door willen zetten moeten we hier op tijd mee beginnen. Ik neem me voor het met de eerste echo te bespreken.

Enkele ogenblikken later staan we weer buiten. Blij dat ik ben met de Clomid (en geloof me, op een hele rare manier ben ik er dolgelukkig mee. Yaay, extra en rare hormonen in mijn lijf...) ben ik ondersteboven van de keuze van het invriezen. We lopen naar de apotheek en bespreken volop het invriezen. Alle voor en tegen argumenten proberen we te bedenken en dit blijkt een lastige keuze.

We zijn inmiddels 2 dagen verder en de afgelopen 3 dagen hebben we alle argumenten besproken en daardoor onze keuze kunnen maken. De keuze staat nog wat wankel maar gelukkig hebben we nog een goede week voordat we de keuze moeten doorgeven. Want deze kans is toch wel erg prettig maar ongewoon. Nooit had ik verwacht de optie te hebben om door te gaan met onze droom tijdens zijn afwezigheid. Niet stil te staan voor minimaal 3 maanden. Maar alles wat erbij komt, kan ik dat wel alleen. Willen we dat zonder elkaar doen? Of is onze droom groter? Een ding is zeker, liefde overwint alles!

Liefs Puck

Liefde voor alle wens mama's

Moederdag, vandaag is het zover. Een dag waar ik al even tegenop keek en omdat de reclames rondom Moederdag enorm aanwezig zijn is het iets waar je niet van kunt ontsnappen. Zo kreeg ik een email met de tekst 'Leuke aanbiedingen voor jou en je kleintje', hoorde ik op de radio dat 'moeders het verdienen om een cadeautje te krijgen' en zag ik gelukkige foto's van moeder en kind in reclamefolders.
Ik waardeer mijn moeder iedere dag en ben dan ook van mening dat dit niet een speciale dag nodig heeft. Maargoed, hij is er nu eenmaal. Ook dit jaar ben ik zelf geen moeder en mensen die ik persoonlijk ken zullen het ook een pijnlijke dag vinden.
Maar hoe komen we deze dag door? Ik heb wat tips om de dag wat dragelijker te maken.

1. Laat Facebook voor wat het is vandaag!
Dit kan misschien wel een van de belangrijkste zijn. Mij is het al niet gelukt. Als social media liefhebber die ik ben opende ik vanochtend vroeg al mijn Facebook account. Daar waren de eerste 7 posts foto's van Moederdag ontbijtjes en zelfgemaakte cadeaus. Gezien mijn leeftijd zijn er veel mensen in mijn vriendenlijst die dit jaar voor het eerst Moederdag vieren. Erg blij voor hun, maar zeer pijnlijk om al deze posts te zien.

2. Ga naar ouders, schoonouders, peelgouders en stiefouders voordat je zus met haar kroost komt.
Ja, je bent dol op je neefjes en nichtjes maar op een dag als vandaag is het iets te confronterend om ze om je heen te hebben. Wanneer ze bekend zijn met jullie kinderwens, wees er open over. Weten ze het niet? Zeg dat je nog even naar de leuke markt in de stad wil of samen wil genieten van de zondag. Denk aan jezelf!

3. Koop iets leuks voor jezelf.
Het is natuurlijk geweldig lief als je partner heeft gedacht aan een kleinigheidje. Ondanks dat je geen kinderen hebt ben je nog wel een moeder in je hart. Ik heb voor mezelf een lock machine gekocht. Ik ben enorm blij en ik kan me er uren achter verstoppen, ideaal op een dag als vandaag! Koop of doe is wat je graag wilde en waar je jezelf in kan verliezen. Gewoon, omdat het soms fijn is!

4. Geniet van de vrijheid.
Liever wil je gebonden zitten aan voedingen iedere 4 uur en een baby die lief naar je lacht. Maar het feit is dat het vandaag niet zover is wat betekent dat je alle kanten op kunt. Probeer het van een andere kant te zien en pak je spullen en ga heen waar je heen wil. Geniet van deze vrijheid en geniet vooral van elkaar.

5. Heb een infertiliteit-vrije dag.
Nou, mij is het al niet gelukt. Ik ben op Pinterest gaan kijken, op de besloten groep van Freya op Facebook en ik schrijf dit blog. Of ik me er beter bij voel, ik weet het niet. Maar probeer een dagje niet teveel stil te staan bij het feit dat zwanger worden (nog) niet lukt. Ja, ik weet het: makkelijker gezegd dan gedaan! Voor mij zal het dan ook niet gaan lukken maar wie weet, voor jou wel :)

Nu, sluit alles af en geniet samen met je partner van deze dag. Ik ben vandaag erg dankbaar voor mijn lieve man, mijn hondjes en mijn mama en zal proberen te genieten vandaag. Doe jij dat ook?

Wees ervan bewust dat ik aan je denk!

Een infuus, een laparoscopie en een uitslag

Om 7.30 uur moest ik me melden in het ziekenhuis. Met een koffertje gevuld met spullen zoals mijn pyjama, badjas en toiletartikelen stond ik bij de balie van het dag centrum. Na een korte tijd werden we geroepen en liet de verpleegkundige (die het volgens mij ook nog erg vroeg vond) ons het bed zien waar ik in kwam te liggen. Ik zette mijn koffer weg en liep daarna samen met mijn man naar een leestafel. Zonder enige verdere informatie werden we daar neergezet en moesten we wachten tot mijn naam geroepen werd. Aangezien we niet wisten of dit een half uur zou zijn of twee uur was dit een vervelende wachttijd. Al twee mensen werden geroepen terwijl ik de eerste was die aanwezig was deze ochtend. Met alles wat ik in me had probeerde ik wat afleiding te zoeken en na ruim een uur wachten stond de verpleegkundige op een afstandje mij te wenken. 'Wie, ik?' vroeg ik zonder geluid. 'Ja', knikte ze. Ik moest mijn operatie hemd aandoen en een paar ogenblikken later rolde ik door de gangen van het ziekenhuis. Vlak voor de klapdeuren kwam een van de momenten waar ik zo tegen op zag: het gedag zeggen tegen mijn man. Met tranen over mijn wangen kreeg ik een kus en werd ik weggerold.

Eenmaal in de voorbereidingskamer (wat meer een zaal is) lag ik te wachten op iemand die mij kwam helpen. Na enige tijd kwam een anesthesioloog die de paniek in mijn ogen zag. We raakte aan de praat en al snel zag ze dat we vanuit Gynaecologie kwamen en wat de reden van de laparoscopie was. Het was heel fijn hoe begripvol en rustig ze was. Nadat ik had verteld dat ik erg bang voor het infuus en de uitkomst van de operatie was keek ze me geruststellend aan. 'We nemen de tijd voor het zetten van het infuus en ik blijf gewoon even rustig hier', zei ze. Ik knikte en wachtte tot ze alle spullen bij elkaar had. Op het dagcentrum had ik 2 pleisters op mijn handen gehad met een verdovend middel zodat ik minder zou voelen. Ze werken erg goed, bleek later, want buiten een prik voelde ik vrij weinig. Zo trots als wat lag ik op het bed: angst 1 alvast overwonnen!
Ik lag te wachten tot ik naar de OK mocht en in de tussentijd kletste ik wat met mijn buurman. Ineens stonden er 2 mensen bij mijn bed en werd ik naar de OK gerold. Ik kreeg daar een laatste check (zodat ik geen hand operatie kreeg maar echt een laparoscopie) en even later voelde ik me heel snel wegzakken onder de narcose.

Ik werd wakker terwijl ik een buisje in mijn neus kreeg (die ik er even vlot weer uit trok) en al snel voelde ik een flinke pijn. Ik greep mijn buik vast en na een fractie van een seconde kreeg ik pijnstillend via mijn infuus. Ik was in de war, sliep eigenlijk nog en had geen idee wat er gebeurde. Zeer langzaam werd ik wakker en voordat ik 100% bij was werd ik weer naar het dag centrum gerold. Tenminste, zo heb ik het beleefd. Gek spul, die narcose. Eenmaal aangekomen zag ik mijn man staan met een grote glimlach op zijn gezicht: geluk en opluchting. Wat was het fijn om hem te zien!
Ik werd op mijn plek gerold en na wat extra pijnstilling omdat het toch nog te zeer deed mocht ik wat drinken. Ik probeerde wat te slapen wat niet echt lukte en wachtte ongeduldig tot het eet moment. Mijn controles waren goed en ik genoot kort daarna van heerlijke boterhammen (ik moest namelijk nuchter binnenkomen en het was inmiddels 12.30 uur geweest).

Iets later keek ik op en zag ik een bekend gezicht langs mijn bed: het was de arts die mij geopereerd had. 'De operatie is goed gegaan. De eileiders waren volledig doorgankelijk en we hebben geen verklevingen gevonden.' Ik keek haar even aan en probeerde te begrijpen wat ze zei. Ik was er heilig van overtuigd dat mijn eileiders afgesloten zouden zijn. 'Dus, alles is goed?' vroeg ik twijfelachtig. Ze bevestigde wat ik vroeg en na nog wat informatie vertrok ze weer.
Gydo en ik keken elkaar aan, in stilte. Beide zo blij met het nieuws. Dit betekend zeer waarschijnlijk dat we niet direct bij IVF beginnen maar dat we waarschijnlijk beginnen met hormoon pillen.
Over 2,5 week hebben we een afspraak en gaan we alles bespreken, spannend!

Inmiddels ben ik weer thuis en voel ik me een stuk beter. De pijn is nog niet weg en ik ben nog wat moe, maar ik voel me veel beter dan ik had verwacht. Ik heb angsten overwonnen en ben dan ook zeer trots op mezelf! We zijn opgelucht en enigszins optimistisch over de tijd die komen gaat. Zelfs ik zie het misschien wel gebeuren. Samen gaan we er tegenaan!


Liefs Puck

Anti-conceptie van een fertiliteitsarts

Het is inmiddels al weer bijna een week geleden sinds we bij de arts waren geweest. Sindsdien probeer ik me op iedere manier mogelijk af te leiden maar lijkt totaal niet te lukken.
Eenmaal op de stoel bij de arts vroeg hij of we hadden nagedacht over de operatie. 'Ja, het moet maar' zei ik met toch wel wat tegenzin. 'Niets moet, het is nog altijd je eigen keuze' hoorde ik de arts zeggen. Ik weet dat hij gelijk heeft, het is mijn eigen keuze. Maar we kunnen niet verder totdat hij mij geopereerd heeft. Ondanks dat ik altijd heb geweten en geroepen dat ik kinderen wil sta ik nu dichter bij de twijfel dan ik ooit heb gedaan. We zijn pas kort ingestapt in deze medische molen maar ik ben mezelf niet meer sinds we begonnen zijn. Dat een mens zo kan twijfelen aan zijn eigen kunnen, zijn eigen lichaam, dat wist ik niet. Ik weet dat teleurstellingen in dit proces vaker voorkomen dan gelukkige momenten en ik vraag mezelf regelmatig af of ik dat wil voor mezelf, voor ons. Ook weet ik dat het een prachtig einde kan hebben welke ons gezin compleet maakt. Maarja, de uitkomst weten we niet.
Ik zeg tegen de arts dat ik akkoord ga met de operatie en na nog wat navraag of ik het toch echt wel zeker weet begint hij met het invullen van de benodigde gegevens. Ik kreeg een recept mee voor de anti-conceptie want onder geen beding mag ik zwanger zijn tijdens de operatie. Dat voelt dubbel, heel graag zwanger willen worden maar toch alles er voor moeten doen om het niet te worden. Tenminste, niet nu.

Tot onze verrassing konden we meteen naar de juiste afdeling om een datum in te plannen voor de operatie. Pfoe, dat komt wel erg dichtbij. We liepen dus via de apotheek voor de anti-conceptie door naar de juiste afdeling waar de laparoscopie werd ingepland. De fertiliteitsarts had kort contact gehad met de afdeling met het verzoek even rustig met mij te gaan zitten aangezien ik toch nog steeds wel paniekerig ben. Na een korte wachttijd werden we een kamer ingeroepen waar een erg vriendelijke en sympathieke vrouw ons vergezelde. Met een serieuze ondertoon maar ook vooral een glimlach legde ze ons uit wat de bedoeling was waarna ze de planning erbij pakte.
'Er is plek op 30 april', zei ze. 'Fijn!', dacht ik. Niet te dicht bij maar toch wel enigszins vlot. Zo heb ik nog de tijd om alles op orde te krijgen en mijn man is dan nog niet weg. Vechtend tegen de tranen luisterde ik naar alles wat ze te zeggen had en na enige tijd stonden we bij de afdeling Anesthesie. Daar werden we namelijk naartoe gestuurd om een afspraak te maken met de anesthesioloog. Daar gaan ze me lichamelijk controleren zodat de narcose goed en veilig zal verlopen.

Na een tijdje stonden we buiten bij de afdeling. Nog steeds dacht ik dat het nog wel eventjes zou duren totdat mijn man zei: 'Wel fijn dat het over twee weken al kan'. WAT? Twee weken? Eind april toch pas? Blijkbaar is er iets mis met mijn gevoel voor tijd want het klopte inderdaad. Vanaf dat moment probeer ik tegen mezelf te zeggen: 'Ach, over een maand is het allemaal achter de rug en kun je weer gewoon bewegen en leuke dingen doen'.

Helaas ben ik niet de enige die het allemaal steeds lastiger vind. Mijn man geeft aan tegen steeds meer dingen te lopen die hem verdriet doen. Het zien van een vader en zijn dochter of zelfs een opa met zijn kleinzoon roept bij hem andere gevoelens op dan die hij eerder had. Het doet me zeer dat dankzij mijn toedoen hij nog niet hetzelfde kan ervaren als een vader met zijn zoon. Hij is gelukkig nog steeds optimistisch over de toekomst en dankzij hem zal ik dan deze reis ook nog niet opgeven! Mooie mensen zoals mijn man, van binnen en buiten, moeten zich voortzetten. Dat is pas een echte aanwinst voor deze wereld!
Binnenkort gaat hij hier ook over schrijft. Lucht het op, dan lucht het op! Voor mij helpt het in ieder geval.

Liefs Puck

Een beetje gas, wat blauwe vloeistof en een uitslag

Vol spanning stappen we de wachtkamer van de fertiliteitskliniek in en nemen we plaats. Ik kijk om me heen en weer zie ik veel mensen zitten. Sommige zijn wat meer ontspannend dan andere en ik vraag me af hoe wij overkomen.

De wachttijd van onze arts bedraagt 30 tot 45 minuten. Pff, dat is nog best wel eventjes.

Vandaag krijgen we de uitslag van het zaad- en bloedonderzoek en gaan we de behandeling bespreken. Tenminste...als er niets tegenvalt in het onderzoek. Na wat een eeuwigheid lijkt te duren wordt mijn meisjesnaam geroepen en wandelen we als twee onhandige nieuwelingen naar de spreekkamer.

De arts kwam ontspannen over en vroeg ons of we het zaadonderzoek al hadden besproken. 'Nee, maar ik ben wel erg nieuwsgierig', hoor ik naast me. Kort gezegd: alles is goed. Wellicht wat rekening houden met alcohol en stress maar aan mijn man zal het niet liggen.

Mijn bloed daarentegen was wat minder goed. Ondanks dat alle overige waarde goed waren vond de arts toch iets in mijn bloed waar hij niet zo blij mee was. 'Het komt er op neer dat ik in jouw buik wil kijken of jouw eileiders vernauwd of afgesloten zijn'. Slik, hoorde ik dat nu goed? Al snel vullen mijn ogen zich met tranen en ze stoppen niet. Niet dat ik oncontroleerbaar hysterisch zit te huilen maar lichtelijk in paniek ben ik wel. Ik wist dat een operatie bij de mogelijkheden behoorde maar omdat ik de diagnose al gehad had dacht ik dat het voor mij niet meer van toepassing zou zijn. Het viel dus enorm tegen!

Tijdens een diagnostische laparoscopie (onderzoekende kijkoperatie) vullen ze mijn buik met koolzuurgas zodat ze beter kunnen kijken. Daarna gaan ze met een blauwe vloeistof kijken of mijn eileiders open of gesloten zijn (een Hysterosalingografie, HSG).

Als ze niet vernauwd of gesloten zijn gaan we ons richten op de eisprong (en dat is natuurlijk wat we willen!). Als ze vernauwd zijn kan het zijn dat de arts ze open kan maken, maar dat is per geval verschillend. Als ze gesloten zijn is het niet mogelijk voor het eitje om in de baarmoeder te komen. Dit betekend dat we een hele hoop stappen overslaan en overgaan op IVF (en dat willen we natuurlijk niet!).

De operatie duurt ongeveer een half uurtje. Het herstel duurt ongeveer een week, zowel de laparoscopie en HSG blijken zeer pijnlijk te zijn. Maar goed, we wachten het maar eventjes af.

Ik kreeg een folder mee en de arts keek me vriendelijk aan. Hij zag dat ik in paniek was (ik was ook nog eens nog steeds aan het huilen, naalden en ik gaan gewoon echt niet samen) en hij probeerde me gerust te stellen dat dit het einde nog niet is. 'Er is zoveel wat we nog kunnen proberen, maar voordat we verder kunnen moet ik dit eerst doen', zei hij tegen ons.

Nu moeten we nadenken wanneer ik de operatie wil. Mijn man is over een tijdje een paar maanden van huis dus moeten we bedenken of we het voor, tijdens, of na die periode willen doen.

Nou daar heb ik geen 2,5 week bedenktijd voor nodig: laat het maar komen, dan hebben we het gehad!

Liefs Puck

Een parkeerplek speciaal voor ons

'Maar komt het wel goed dan? '. Eventjes was ik stil. 'Ze hebben niet gezegd dat het per definitie niet goed gaat komen' hoorde ik mezelf zeggen tegen mijn collega. Nee, ik heb er nog geen vrede mee. We zijn inmiddels ongeveer 2 weken verder en het valt me nog steeds erg zwaar. Ik merk dat ik mezelf niet ben en dat bevalt me niet. Ik heb mijn webwinkel gesloten want zelfs daar ervaar ik momenteel geen plezier in. Het voelt als een 'moet' en ik moet al zoveel.

Ik probeer een stapje terug te nemen maar het voelt alsof ik stil sta.

Natuurlijk ben ik niet alleen in deze reis en samen met mijn man proberen we ook te zorgen voor wat afleiding. Zo gingen we laatst naar de Ikea. Een tijdje geleden hebben we mijn kantoor helemaal veranderd om het efficiënter te maken. Ja, efficiënt is het wel maar mooier niet. Het is een rommel en het werkt helemaal niet fijn: niet helemaal efficiënt dus...We besloten dus om weer wat aanpassingen te maken en gingen naar de Ikea. We kwamen daar aan en zochten naar een parkeerplek. Ja, daar was er een! We reden ernaar toe en zagen op de grond een groot symbool van een papa, mama, kind en kinderwagen staan. De plek was gereserveerd voor mensen met kinderen, een gezin. Stilletjes en lichtelijk beledigd reden wij met z'n tweeën door naar een plek voor ons, zonder symbool.

Een paar dagen later gingen we weer naar de Ikea. We moesten nog een kastje hebben en aangezien we allebei vrij waren gingen we weer op pad. Vandaag waren we niet alleen, we mochten namelijk oppassen op ons lieve vriendinnetje. Eenmaal aangekomen bij de Ikea reden we langs dezelfde plek als een paar dagen geleden. Ik keek over mijn schouder naar de Maxi Cosi op de achterbank en lachte vervolgens naar mijn man die vloeiend de parkeerplek op reed. Met een tevreden gevoel haalden we de kleine baby uit de autostoel en gaven haar een warme plek in de reiswieg. Ondanks dat het natuurlijk niet voelt als een papa en mama was het heerlijk om met haar op pad te zijn.

En wij vonden het natuurlijk veel leuker, de kleine meid lag tijdens het hele bezoek te slapen. :)

Liefs Puck

Van vermoeden naar bevestiging

Woensdag ochtend, 9.00 uur. We zitten in de auto onderweg naar het ziekenhuis. We hebben een afspraak in het ziekenhuis bij het Centrum Voorplantingsgeneeskunde en we willen zeker op tijd zijn. Dat was maar goed ook want het parkeren is natuurlijk altijd een gedoe. Gelukkig waren we alsnog op tijd en eenmaal aangekomen bij de afdeling liepen we naar binnen. Ik schrok van het aantal mensen dat daar aan het wachten was. Vorige week waren we ook even gaan kijken maar toen was het aan het einde van de dag en was er niemand. Ik keek even rond en er zaten 4 andere stellen te wachten. Eenmaal aan de beurt bij de balie gaven we de juiste documenten af waarna we plaats namen in de wachtruimte. Ik vond het al wat spannend maar toen werd ik zenuwachtig.
Zoals altijd in een medische omgeving liep de vorige afspraak wat uit en moesten we eventjes wachten. Ach, wat doe je eraan. Het is fijn om te weten dat ze de tijd voor je nemen.

Een kwartiertje later werden onze namen geroepen (want daar wordt ook de meisjesnaam gebruikt) en volgden we de arts mee de kamer in. De co-assistent was erbij, waar keurig toestemming voor was gevraagd. We namen plaats in de stoelen en vrijwel direct werd de vraag gesteld wat precies het probleem was. Kort legde we uit wat onze reis tot dusver geweest was en dat we na anderhalf jaar nog steeds niets verder waren. De dokter reageerde erg prettig en we voelde ons beide zeer goed bij deze man. Ik vertelde mijn vermoeden van de oorzaak en hij dacht dat hij deze kon gaan bevestigen. Kort vertelde hij over de volgende stappen: we gingen een echo bij mij maken en ik moest bloed laten onderzoeken. Mijn man kreeg een zaadonderzoek.
De echo werd direct uitgevoerd en enkele ogenblikken later zaten we in een andere ruimte van de kamer. Het was geen buiten-op-de-buik echo maar een inwendige echo. Ik keek er wat tegenop omdat ik een mannelijke arts heb en dit allemaal nog nieuw voor me is. Ondanks dat maakte het me eigenlijk niet zo uit. Het is zijn werk en ik wil weten wat er is.
Terwijl we keken naar de monitor vertelde hij wat we allemaal tegenkwamen. Zo zagen we mijn blaas en later mijn baarmoeder en eierstokken. We waren nog maar net bij een van de eierstokken en hij zag het al meteen. Hij keek me aan en zei: 'Je hebt PCOS (PolyCysteus Ovarium Syndroom)'. 'Oké', zei ik stilletjes. Tsja, dat wat ik dacht klopte. Mijn cyclus was niet regelmatig en duurde erg lang en nadat ik meerdere mensen gesproken had kwam ik tot dezelfde gedachte.
Hij vertelde me dat ik zo'n 50 eiblaasjes in mijn eierstok heb waar een ander ongeveer 20 eiblaasjes heeft. Omdat het daar zo druk is (en ik bepaalde hormonen niet goed op het juiste niveau heb) kunnen ze niet goed groeien waardoor het ene eitje wat met de eisprong moet springen niet voldoende gestimuleerd wordt. We gingen naar mijn andere eierstok en daar was het precies hetzelfde.

De afbeelding geeft links een normale eierstok aan en rechts een eierstok van iemand met PCOS. Nu weet ik niet of het bij mij ook zo ongeveer is omdat iedere PCOS patiënt een andere uitwerking heeft.
En helaas, ik heb geen afdrukje mee gehad :)

De arts vertelde dat we klaar waren en even later zaten we allemaal weer in het voorste gedeelte van de kamer. Natuurlijk moeten we de resultaten van het bloed- en zaadonderzoek afwachten maar  waarschijnlijk gingen we binnenkort beginnen met Clomid, wist hij te vertellen. Ik knikte, kreeg wat folders en flyers mee en stopte deze samen met de gekregen formulieren voor de onderzoeken in mijn mint kleurige mapje die ik had meegenomen. Ik weet dat ik nog iets zei of vroeg  maar ik moet eerlijk bekennen dat ik even op stand by ging. Blijkbaar wist ik dit goed te verbergen want de arts keek me tevreden maar medelevend aan en na een stevige handdruk stonden we enkele momenten later bij de balie.

We maakten een afspraak om de uitslagen en een behandeling te bespreken. De behandeling is OI, wat staat voor Ovulatie Inductie. De assistent keek ons wat nerveus aan en zei: 'Schrik niet, de afspraak is pas over een maand. Er is eerder geen plek bij de dokter'. Schrikken, ja dat deden we wel. Hier waren we natuurlijk niet blij mee maar geen plaats is geen plaats. 'Het is niet anders', zei ik tegen haar. Ze draaide een bevestiging uit, haalde ons ponsplaatje over wat formulieren en vervolgens stonden we aan de andere kant van de deur van de afdeling.

Ja, dan sta je daar. Puck, je lichaam functioneert niet zoals het hoort te doen. Je wil wel graag een gezin maar op de natuurlijke manier is dat vrijwel onmogelijk. Ik heb altijd al graag kinderen gewild. Ik wil geen carrière en ook hoef ik de wereld niet te zien. Ik wilde graag een lieve man, liefdevolle kinderen, een mooi huis en een prima auto voor de deur. Nu we de hondjes hebben horen zij natuurlijk ook in dit plaatje. De lieve man heb ik inmiddels gevonden, die ik voor geen goud meer zou willen missen! Een mooi huis heeft geen haast (we huren nu prima) en de auto kan me niet zoveel meer schelen. Het enige wat ik nu echt mis zijn de kinderen.

We lopen wat rond en ik voel me rot. Het nieuws was, ondanks dat ik het wel had verwacht, niet leuk. Een harde klap van de realiteit. Ik voel me ook rot omdat ik me rot voel. Ja, dat heb ik wel eens. Ik ben bij lange na de enigste niet en ook met PCOS kun je kinderen krijgen. Maar toch voel ik me eventjes alleen, samen met alle andere. Gelukkig heb ik een liefdevolle omgeving en een man die altijd naast me staat. Als ik 's avonds in bed lig dwarrelen er tranen over mijn wangen. In de armen van mijn man val ik zachtjes in slaap. Morgen is er weer een dag...

Liefs Puck

Wil je wat meer lezen over PCOS? Klik dan hier om de informatie te lezen op de site van Freya. Freya is een vereniging voor mensen met vruchtbaarheidsproblemen. Ze helpen, informeren, ondersteunen en bieden een luisterend oor.

Eentje met wielen alsjeblieft

Bijna iedere woensdag zijn we samen vrij. We proberen dan bijvoorbeeld naar de winkels te gaan of iets anders van onze eindeloze to-do lijst af te strepen. Deze keer gingen we onder andere even naar het ziekenhuis. Over een week mochten we terecht voor het vruchtbaarheidsonderzoek en daarvoor moesten we ponsplaatjes hebben. Wij kennen onszelf goed en we moeten nogal eens op het laatste moment gaan haasten omdat we aan de late kant zijn. Daarom besloten we dan ook dat we de ponsplaatjes alvast wilde laten maken. Nadat we de ponsplaatjes in onze portemonnee hadden gedaan liepen we door naar de juiste afdeling, gewoon om alvast eens te kijken hoever het is. We wisten nu al een maand dat we deze afspraak hadden en het wachten is erg lastig. Je wil graag iets doen maar je kunt nog niets doen (behalve dan het voor de hand liggende). Toen we naar de afdeling liepen kwamen we langs een klein winkeltje in het ziekenhuis waar ze allerlei baby producten verkochten. Super lieve t-shirtjes, kleine sokjes en grappige slabbetjes. Mijn oog viel direct op de kinderwagen die daar stond. Een Joolz kinderwagen met bruin handvat en mooie stoffen. Ik had het laatst met mijn man al over kinderwagens gehad en wilde hem dan ook graag even aanwijzen.

Wij vinden het zelf prettig om met voorbereidingen bezig te zijn. Mijn man heeft er alle vertrouwen in dat wij ooit een baby van ons zelf vast mogen houden dus voor hem is het gewoon een opschuiving van tijd. We kijken er nu alvast naar zodat we er alvast mee bezig zijn. Ik heb er zelf helaas een stuk minder vertrouwen in. Natuurlijk blijft mijn wens ongewijzigd maar de gedachtes van adoptie of pleegkinderen zijn al meerdere malen door mijn hoofd gegaan. Dat wil niet zeggen dat ik de kans op een baby van onszelf volledig uitsluit, juist niet!

We liepen verder naar de afdeling en toen we daar waren geweest liepen we weer naar de auto. Ongeveer 5 minuutjes lopen, fijn dat we dat weten. We besloten om even naar de baby winkel te gaan. Gewoon, zodat we eens kunnen kijken naar al die kinderwagens. Omdat beide vriendinnen een baby hebben (en een kinderwagen natuurlijk) heb ik 'ervaring' met twee kinderwagens. Beide waren anders en hadden in mijn ogen voor en nadelen. Ik weet eigenlijk wel wat ik zoek in een kinderwagen en het is alleen maar fijn om te weten wat je wil.

Eenmaal aangekomen bij de baby winkel liepen we direct naar de kinderwagens. Er waren vele verschillende modellen. Zo waren er hoge, lage, elektrische, twins etcetera. We liepen een rondje en reden wat kinderwagens heen en weer. We spraken over alle opties die ze hebben en sloten al snel dingen uit. De kinderwagen moet compact zijn, vooral voor in de auto (als hij is ingeklapt). We liepen naar een kinderwagen die ons erg aansprak en probeerde hem, na hem kort te bezichtigen, in te klappen. Erg lastig en met wat hulp van de medewerker klapte we hem zo in. Jeej, dat ging makkelijk! Steeds meer opties werden ons duidelijk en langzaam werden we verliefd op de kinderwagen.
Ik keek naar de plek waar het kindje zou komen te liggen en voor het eerst sinds mijn relatie met mijn man zag ik het voor me hoe een kindje van ons samen er uit zou kunnen zien. Een kindje van hem en mij uit pure liefde voor elkaar. Ik zag mezelf achter deze kinderwagen lopen en het voelde direct als onze kinderwagen. Het was voor het eerst dat ik me zo voelde en ik genoot er van.
Dus nu, als ik eventjes een oppepper nodig heb, dan kijk ik eventjes naar de foto. Wellicht raar voor vele maar voor mij heel goed!



Liefs Puck

Welkom kleine baby

Het is vrijdag avond en we zitten bij mijn ouders thuis. We trekken onze jas aan en plots krijgen mijn man en ik een berichtje: ons vriendinnetje is geboren! Dol blij waren we en dit probeerde we zo goed mogelijk voor ons te houden, het was namelijk nog een geheim. Mijn ouders zagen direct dat er wat was maar vroegen niet door toen we zeiden dat het nieuws morgen gedeeld mocht worden. Maar ach, eigenlijk wisten ze het al.

Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik niet alles meer weet van dat weekend. Ik zal het daarom zo goed mogelijk proberen te vertellen.

Op zaterdag ochtend was het zover en mochten we komen kijken. We hadden al een foto gezien maar om een baby in het echt te zien is natuurlijk heel anders. De baby was klein, puur en vol bewondering heb ik naar haar gekeken. Ik was erg blij en even vergat ik mijn eigen kinderwens en het gebrek aan vooruitgang. Zoals iedere baby dat veel doet ging ook ons nieuwe vriendinnetje weer slapen en zijn wij na een kort bezoekje weer gegaan. Ook de nieuwe papa en mama hebben natuurlijk rust nodig.
Gelukkig kregen we de vraag of we op zondag nog eventjes langs wilde komen en dat wilde we graag.
Door ons korte bezoek van zaterdag had ik de baby nog niet vastgehouden (wat ik absoluut begreep!) en langzaam bouwde ik een nerveus gevoel op. Ik keek zelfs een beetje op tegen het vasthouden van ons vriendinnetje want ik was bang voor wat ik zou voelen. Het was een lange tijd geleden dat ik een baby had vastgehouden en nu kwam het wel weer erg dichtbij.

Op zondag middag zaten we weer bij onze vrienden. Na enige tijd kwam de vraag of mijn man de baby vast wilde houden. Hij twijfelde geen moment en binnen een ogenblik zat hij op de bank met een klein mensje in zijn armen. Hij keek haar liefdevol aan en in zijn ogen zag je dat deze baby meer dan welkom was, ook in zijn leven. Ik stond bij de eettafel en bekeek hoe mijn man zijn liefde en aandacht schonk aan dit kleine wezen. Een gemengd gevoel van pure liefde en angst overviel mij en alles om me heen leek te verdwijnen. De nieuwe papa vroeg of ik haar ook vast wilde houden waarop ik zacht nee schudde. 'Weet je het zeker?' was zijn vraag. Ja, ik wist het zeker. Hij keek me twijfelachtig aan en ik bedacht me vlug hoe dit wel niet over moest komen. Iedereen weet dat ik een echte kindervriendin ben. Hij zou toch niet denken dat ik haar niet in mijn leven wilde...
Ik stond daar, als verdoofd en vocht tegen mijn tranen. Ik wilde stilletjes in een hoekje wegkruipen en pas tevoorschijn komen wanneer ik dat zelf wilde. Nadat de ouders van de nieuwe papa weg waren vroeg hij me nog eens of ik haar vast wilde houden. Ik verzamelde al mijn moed, knikte 'ja' en ging op de bank zitten. Kort daarna werd er een klein meisje in mijn armen gelegd en maakte ik voor het eerst echt kennis met deze kleine meid. Ik voelde me erg verward, maar gelukkig was de blijdschap meer aanwezig. Ik keek naar haar en was dolblij dat ze er was. De rust straalde van haar gezicht en ze heeft haar hele leven nog voor haar. De puurheid en zorgeloze blik deed me smelten. Zonder twijfel ben ik enorm blij dat ze er is!

Na een tijdje gingen we weer naar huis. Op het moment dat ik de deur uitstap prikken er nieuwe tranen in mijn ogen. Ik zeg snel doei en loop naar de lift waarna mijn man naast me komt staan. Ik wacht op de lift die een eeuwigheid weg lijkt te blijven maar zodra hij voor me staat stap ik erin. En dan breek ik. Tranen over mijn wangen en ik voel niets anders dan verdriet. Geluk en verdriet staan dicht bij elkaar want ondanks mijn gevoel van geluk voor de nieuwe ouders was ik erg verdrietig. Ik zou graag hetzelfde geluk willen ervaren als wat ik zag bij hun, een klein mensje mijn zoon of dochter noemen en zelf ongerust willen zijn of alles wel goed is terwijl hij of zij slaapt.
Mijn man neemt me in zijn armen en zegt helemaal niets, maar houdt me stilletjes vast. In zijn omhelzing voel ik zijn vertrouwen in de toekomst, volgens hem komt het voor ons ook nog wel.


Liefs Puck

De poes is zwanger, grapje!

Ongeveer een jaar geleden wisten we dat onze beide beste vrienden een baby verwachtten.
Eerst onze vrienden die we al een tijd kennen. Dat ze graag een gezin wilde was geen geheim meer en toen ze zwanger waren, waren we dan ook zeer oprecht blij. Enigszins geschokt maar op een goede manier. Ik keek naar mijn man die ook het nieuws in ontvangst nam en hij gaf me een liefhebbende knipoog. 'Voor ons komt het ook nog wel', zei hij zonder woorden.
De zwangerschap van onze andere vrienden kwam als een complete verrassing. Via een groep app (want ja, dat kan tegenwoordig gewoon) kregen wij plotseling een foto van een echo. Geschrokken keek ik naar mijn telefoon en las ik de vraag of ze zwanger waren. 'De poes is zwanger', zei onze vriend. Een zenuwachtige schater lach ontsnapte en tranen rolde over mijn wangen van het lachen. Goh, hadden ze me even goed te pakken. Toen ik weer op mijn scherm keek zag ik dat het een echo was van mijn vriendin. Ze waren dus wel zwanger. Meteen feliciteerde ik ze en was ik erg blij voor ze. Wat een geluk dat ze mogen ervaren! Van mijn blijdschap voor hun was niets gelogen. Ik vertel stilletjes tegen mijn man dat ik echt eventjes dacht dat het van de poes was. Ik staar naar mijn beeldscherm en langzaam begint mijn beeldscherm te verdwijnen achter een stroom van tranen. Voor het eerst voelde ik een combinatie van blijdschap en verdriet. Toen ik me besefte dat onze beide beste vrienden een maand na elkaar een baby verwachtten werd het me even te veel. Ik wilde even van de aardbodem verdwijnen en kroop dicht tegen mijn man aan. Eventjes was ik alleen, voelde ik me alleen en wist ik niet wat ik moest doen. Gelukkig wist mijn man precies wat te doen en al snel beurde zijn lieve woorden mij weer wat op. En ondanks dat het nog niet voor ons was weggelegd, kregen we binnenkort wel twee hele lieve vriendjes of vriendinnetjes erbij! Twee lieve baby's die ik veel liefde en mijn volle aandacht kan geven!

Vanaf dag één ben ik erg blij geweest dat ze in mijn leven zijn en ik zou ze dan ook niet meer kunnen missen! <3

Liefs Puck

Blauwe slingers en blauwe hapjes

Een paar weken geleden kreeg ik een berichtje van een nummer wat ik niet ken. Ik zat in een groep app met nog bijna 20 andere vrouwen en al snel bleek dat de gelegenheid een babyshower was. De aanstaande voor-de-tweede-keer moeder (de vriendin van de neef van mijn man, die ik inmiddels ook zeker als vriendin beschouw) had ook mijn telefoonnummer gegeven en ik was direct vereerd dat ze mij er graag bij zou willen.

Een paar dagen voor de babyshower was ik bezig met de spulletjes die ik mee zou nemen. We gingen onderandere rompertjes versieren en aangezien ik dat professioneel doe voor mijn werk (ik heb een eigen onderneming) had ik wat spullen die daarbij erg handig en leuk waren. Ineens kreeg ik enorme zenuwen. Ik was telkens enkel bezig geweest met het feit dat ik mocht komen en had er nog niet bij stil gestaan dat we de komst van een kleine baby gingen vieren. Slik, dat kan best nog wel eens confronterend worden. Ik besloot me er niet drukker om te gaan maken dan nodig en legde de tas met spullen netjes apart. Ik was er klaar voor!

Op de ochtend van de babyshower mocht ik eerst nog gaan werken. Sinds kort werk ik een paar uurtjes voor een baas zodat ik de sociale contacten niet ga missen. Mijn man moet vanwege zijn werk zo nu en dan een periode van huis en ook aankomende zomer vertrekt hij voor een tijdje naar het buitenland. Met dat in het vooruitzicht ging ik op zoek naar een baan. Gelukkig had ik deze zeer snel gevonden.
Rond het middaguur rondde ik de laatste werkzaamheden van de dag af en stapte ik even later de voordeur van het pand uit. Ik was blij dat mijn man thuis was want dan had ik nog even wat bemoedigende woorden voordat ik ging. Na een snelle lunch stapte ik met mijn gevulde tas met rompers, versier materialen, hapjes en een baby foto in de auto en reed ik naar het huis van mijn vriendin. Ik parkeerde de auto en haalde nog even diep adem. Nadat ik de woorden 'ik kan het wel' een paar keer in mijn hoofd had herhaald stapte ik de auto uit.

Langzaam kwamen er steeds meer mensen binnen en al snel zag ik dat ze niet de enige zwangere was. Een aanstaande voor-de-eerste-keer moeder straalde aan de andere kant van de tafel. Weer kwam het voor mij niet meer zo onbekende gevoel naar boven: zo blij voor de ander maar zo rot voor mijzelf. Ik ben me gelukkig bewust van het feit dat het ieders goed recht is om dat geluk te delen en ik zal dan ook nooit vragen of iemand dat niet wil doen. Mijn probleem is mijn probleem en daar hoeven andere zich niet rot over te voelen. Maar stilletjes vocht ik tegen de tranen die in de hoeken van mijn ogen omhoog kwamen.

Na een tijdje vroeg mijn vriendin of we de babykamer wilde zien. Ik was enorm nieuwsgierig maar besloot te blijven zitten. Ik wist dat ik het niet aan kon op dat moment en ik wilde niet dat mijn vriendin dat zou zien, het moest immers een top feest worden!
Samen met haar schoonmoeder en schoonzus (de tante en nicht van mijn man) bleef ik beneden wachten, zij hadden de kamer al gezien. Vanuit de andere kant van de kamer kwam de vraag hoe het met me ging. Ik hoorde de woorden en probeerde zo goed als ik kon uit te brengen dat het wel prima ging. Maar helaas, mijn tranen verraadde me al snel en binnen enkele ogenblikken zat de nicht van mijn man naast me en sloeg ze een arm.om me heen. De tranen rolde over mijn wangen terwijl ik met man en macht probeerde om ze te laten stoppen. Zijn tante vond het erg moedig dat ik toch gekomen was en dat deed me goed. Ik hoorde de eerste voetstappen al weer op de trap en met de tissue die ik kreeg probeerde ik alle sporen van verdriet te wissen. Ik verwisselde van plek en ging bij de tante en nicht van mijn man zitten en ze hielpen me snel met wat afleiding.

Gelukkig begonnen we kort daarna met het proeven van alle hapjes die iedereen mee had genomen (en pff, wat was het veel!) en vervolgens mocht de aanstaande voor-de-tweede-keer mama raden welke babyfoto bij welke aanwezige dame hoorde.
Daarna gingen we de omvang van haar buik raden met een mooi lintje, schreven de we de verwachtte bevallingsdatum en naam op (die iedereen persoonlijk dacht zeker te weten...) en als laatste decoreerden we allemaal wat saaie witte  rompers. De resultaten waren enorm leuk en als ik terug kijk was het een erg geslaagde dag.

Ik ben blij dat ik geweest ben. Ik wist dat het niet makkelijk ging worden en helaas hebben mijn emoties het eventjes van mij gewonnen. Maar de rest van de dag was ik ze de baas. Het was leuk om te zien dat iedereen samen was gekomen om de komst van deze baby te vieren en ik had het niet willen missen!

Liefs Puck

Ik denk april 2014

In juni 2011 vroeg mijn man mij ten huwelijk. Een heerlijk gevoel en een vraag waar ik natuurlijk volmondig 'Ja' op zei. Nadat we de trouwdatum hadden verzet waren we bijna bij onze definitieve trouwdatum in juli 2013. De voorbereidingen zaten er bijna op en we hadden het al vaak gehad over ons leven na de bruiloft. De bruiloft werd dan namelijk een huwelijk en wij zouden erg graag een kleine baby verwelkomen in dat gezin.

Vlak voor de bruiloft hebben wij dan ook besloten te stoppen met anticonceptie en wilde we er voor gaan. We hebben er altijd rekening mee gehouden dat het langer kon duren dus de druk zat er absoluut niet op. Natuurlijk hebben we gedroomd over de mogelijkheid om een grootse aankondiging te kunnen doen tijdens onze bruiloft. Zo tussen de eerste dans en het feest. Maar we wisten dat deze kans erg klein was en we gingen dan ook gewoon door met alle voorbereidingen.

Op onze mooie dag hebben we het enorm naar onze zin gehad. Niet alles liep perfect maar ach, wat maakt dat nou uit. We waren samen met al onze familieleden en vrienden waar we veel om geven.
Onze ouders hadden op de locatie een beamer geregeld waar onze foto's voorbij kwamen, van vroeger tot nu. Zo kwam er onder andere een echo foto van mij langs, licht gênante foto's van Gydo en foto's van ons samen. Erg leuk om te zien!

Toen onze gasten vertrokken van het feest kregen ze een bedankje mee, want we waren erg blij dat ze er waren om deze bijzondere dag met ons te vieren. Het was een organza zakje met daarin 3 zeepjes in de vorm van een hartje.

Aan het einde van de receptie kwamen de collega's van mijn man weer even terug naar binnen. Ze hadden net een bedankje gehad en waren samen toch nog even aan het napraten. De vraag rees of dat het bedankje misschien een stille hint was. Er zaten namelijk 3 zeepjes in (symbool voor mijn man, mij en onze eventuele baby?) en er kwam steeds een echo langs op de beamer.

We lachten en zeiden dat dat niet het geval was. Er kwam nog geen uitbreiding aan en we gingen voorlopig eerst maar eens genieten van het feit dat we getrouwd zijn. Een steek van teleurstelling kwam in me op want wat had ik graag volmondig willen toegeven dat het zo was, of even naar mijn man kunnen lachen omdat wij wel al wisten dat we zwanger waren. Maar het was niet zo en het feest ging vrolijk verder.

Aan het einde van de dag bleek er een soort weddenschap gestart te zijn. Wanneer krijgen ze een baby? De een dacht dat we al zwanger waren en iemand anders dat het 9 maanden later feest zou zijn. Er werden namen genoteerd met een specifieke maand erbij en we lachten om deze speculaties. Ja, ik lachte mee. Natuurlijk vind ik het leuk als mensen ons als gezin zullen zien. En ach, zo lang waren we nog niet bezig.

Tot nu toe heeft nog niemand het goed. We zijn nog niet zwanger en volgens mij zit er niemand meer in de race in deze weddenschap. Ik zelf heb nooit meegedaan. Ik weet wel beter.

Liefs Puck

Spanning voor niets

Het is de laatste dag van 2014 en samen met mijn man loop ik in het winkelcentrum vlak bij onze woning. Vanavond komen onze beste vrienden met hun 2 dochters en we halen de ingrediënten voor wat lekkere hapjes, oliebollen, appelbeignets en een fles om het nieuwe jaar mee te vieren. Stilletjes fantaseren we er op los: ik ben namelijk al 3 dagen over tijd. De laatste keer dat we zo in spanning hebben gezeten was december 2013.
We willen heel graag weten of ik het nieuwe jaar zwanger in ga dus besluiten we nog even snel een test te halen. In de auto speculeren we over het dan wel of niet kunnen toosten met alcohol (hoewel ik eigenlijk sowieso al niet drink) en of 2015 misschien dan eindelijk het jaar gaat zijn waarin wij papa en mama gaan worden.

Eenmaal thuis aangekomen ren ik door de voordeur en even later wacht ik vol spanning op de uitslag van de test. Ik probeer me ondertussen een beetje af te leiden want 3 minuten is dan erg lang.
Ja, de tijd is om. Langzaam kijk ik op het venstertje en als een klap zie ik dat daar niets meer staat dan 1 streepje: het streepje dat de test klopt.
Teleurgesteld loop ik de woonkamer in vertel ik mijn man dat hij negatief is. We zijn beide weer opnieuw van slag maar ik ga snel verder met de voorbereidingen van vanavond. Deze uitslag is niets nieuws voor ons maar toch neem ik het nieuws de hele dag nog met me mee.

Al voor onze bruiloft (halverwege 2013) wilde wij graag een gezin starten. De anticonceptie ging dus de deur uit en met semi goede moed gingen we de toekomst in. Ja, semi. Helaas is het in onze dichte omgeving bekend dat zwangerschap niet altijd snel komt en hierdoor moesten wij er ook rekening mee houden dat het wel eens even kon duren. Diegene die mij kennen weten ook dat ik altijd heb gedacht dat het langer kan duren.

Zonder er al te veel druk op te leggen is de wens een hele tijd centraal blijven staan. Ik besloot na enige tijd terug te gaan naar school en hiermee was dan ook het besluit genomen om de kinderwens even op pauze te zetten. Niet dat we nu zoveel deden om het te voorkomen, maar we waren er absoluut niet meer mee bezig. Een baby en een 4-jarige HBO opleiding was nu eenmaal niet ideaal.
Op deze beslissing kwamen we alweer snel terug. Het is lastig als de wens er eenmaal zit en ook in onze omgeving worden vele baby's geboren.


Ik hou van schrijven, lezen en ik heb zelf veel steun aan de verhalen van andere mensen. Dit alles bij elkaar heeft ervoor gezorgd dat ik ga bloggen via Rompertje Maat 50 (met 100% steun van mijn man, waar ik hem erg dankbaar voor ben). Graag wil ik mijn/onze verhalen delen vanaf het moment dat we voor een gezin gingen tot heden. Helaas is het nog niet voorbij. Ik ben nog niet zwanger en daarom gaan we de medische molen in.

De komende tijd zal ik verschillende posts plaatsen over mijn ervaringen tot nu en daarna wil ik jullie graag op de hoogte houden van onze reis.
Wil je graag mijn berichten lezen? Volg Rompertje Maat 50 dan :)

Liefs Puck