De wachttijd van onze arts bedraagt 30 tot 45 minuten. Pff, dat is nog best wel eventjes.
Vandaag krijgen we de uitslag van het zaad- en bloedonderzoek en gaan we de behandeling bespreken. Tenminste...als er niets tegenvalt in het onderzoek. Na wat een eeuwigheid lijkt te duren wordt mijn meisjesnaam geroepen en wandelen we als twee onhandige nieuwelingen naar de spreekkamer.
De arts kwam ontspannen over en vroeg ons of we het zaadonderzoek al hadden besproken. 'Nee, maar ik ben wel erg nieuwsgierig', hoor ik naast me. Kort gezegd: alles is goed. Wellicht wat rekening houden met alcohol en stress maar aan mijn man zal het niet liggen.
Mijn bloed daarentegen was wat minder goed. Ondanks dat alle overige waarde goed waren vond de arts toch iets in mijn bloed waar hij niet zo blij mee was. 'Het komt er op neer dat ik in jouw buik wil kijken of jouw eileiders vernauwd of afgesloten zijn'. Slik, hoorde ik dat nu goed? Al snel vullen mijn ogen zich met tranen en ze stoppen niet. Niet dat ik oncontroleerbaar hysterisch zit te huilen maar lichtelijk in paniek ben ik wel. Ik wist dat een operatie bij de mogelijkheden behoorde maar omdat ik de diagnose al gehad had dacht ik dat het voor mij niet meer van toepassing zou zijn. Het viel dus enorm tegen!
Tijdens een diagnostische laparoscopie (onderzoekende kijkoperatie) vullen ze mijn buik met koolzuurgas zodat ze beter kunnen kijken. Daarna gaan ze met een blauwe vloeistof kijken of mijn eileiders open of gesloten zijn (een Hysterosalingografie, HSG).
Als ze niet vernauwd of gesloten zijn gaan we ons richten op de eisprong (en dat is natuurlijk wat we willen!). Als ze vernauwd zijn kan het zijn dat de arts ze open kan maken, maar dat is per geval verschillend. Als ze gesloten zijn is het niet mogelijk voor het eitje om in de baarmoeder te komen. Dit betekend dat we een hele hoop stappen overslaan en overgaan op IVF (en dat willen we natuurlijk niet!).
De operatie duurt ongeveer een half uurtje. Het herstel duurt ongeveer een week, zowel de laparoscopie en HSG blijken zeer pijnlijk te zijn. Maar goed, we wachten het maar eventjes af.
Ik kreeg een folder mee en de arts keek me vriendelijk aan. Hij zag dat ik in paniek was (ik was ook nog eens nog steeds aan het huilen, naalden en ik gaan gewoon echt niet samen) en hij probeerde me gerust te stellen dat dit het einde nog niet is. 'Er is zoveel wat we nog kunnen proberen, maar voordat we verder kunnen moet ik dit eerst doen', zei hij tegen ons.
Nu moeten we nadenken wanneer ik de operatie wil. Mijn man is over een tijdje een paar maanden van huis dus moeten we bedenken of we het voor, tijdens, of na die periode willen doen.
Nou daar heb ik geen 2,5 week bedenktijd voor nodig: laat het maar komen, dan hebben we het gehad!
Liefs Puck
