Van suikerrijk naar suikervrij

Nog voor het vertrek van mijn man hadden we uitvoerig gesproken over een andere levensstijl, namelijk zonder suiker. Mijn moeder eet inmiddels al bijna een jaar geen suiker meer en ze voelt zich beter dan ooit. Mijn man zag het helemaal zitten en verdiepte zich vol enthousiasme in de suikervrije wereld. Ikzelf was wat terughoudender. Geen suiker meer?! Wat eet je dan nog wel?
Inmiddels waren we erachter dat suiker een zeer ongezond goedje is. Het maakt meer kapot dan je lief is en ook met de vruchtbaarheid was suiker een no-go!

Om toch alvast maar een begin te maken schrapten we alle bewust toegevoegde suikers uit onze voeding. Zo deed Gydo bijvoorbeeld geen suiker meer in zijn koffie en naam ik geen Ice-Tea meer op een terras. De overduidelijke toevoeging van suiker weglaten was niet zo moeilijk, maar alle stiekeme suikers wel. En omdat Gydo zijn vertrek steeds dichterbij kwam (en hij daar niet suikervrij kan eten) besloten we om na zijn afwezigheid weer verder te gaan en echt te starten.

Nadat mijn man twee weken weg was kocht ik het boek 'De Hormoonfactor' van Ralph Moorman. Ik had zijn naam al vele malen langs zien komen en dan voornamelijk in relatie tot mensen met vruchtbaarheidsproblemen. Na flink wat onderzoek en gesprekken met mensen die een dergelijke levensstijl hebben toegepast ben ik op 31 juli 2015 begonnen met de ommekeer.
Ik gaf al het eten weg waar suiker in zat en voorzag de planken en kastjes met gezonde voedingsmiddelen zoals allerlei soorten meel, noten en zaden en nog veel meer. Ik maakte een weekplanning waarin ik schreef wat mijn ontbijt, lunch, avondeten en tussendoortjes voor die dag waren en begon vol goede moed aan dit avontuur.

Volgens Ralph (en overigens vele andere onderzoekers) is het eten van suiker slecht voor je. Nee, niet alle suikers. Zo zitten er bijvoorbeeld ook natuurlijke suikers in fruit en zelfs in groente. Ik heb het over de geraffineerde suikers die ervoor zorgen dat ons eten wat zoeter is of langer goed blijft. Wanneer je suikers eet stijgt je bloedsuikerspiegel. Je lichaam probeert deze weer naar beneden te halen en er wordt dan insuline aangemaakt (deze laat je bloedsuikerspiegel dalen). Wanneer je dus niet overmatig veel suiker eet kan je lichaam het teveel prima zelf verwerken. Wanneer je echter dagelijks veel te veel suiker inneemt (wat wij tegenwoordig makkelijk doen) heeft je lichaam er veel meer moeite mee. Het lukt niet om de bloedsuikerspiegel weer 'normaal' te maken wat vele klachten met zich mee brengt. Denk hierbij aan diabetes, vermoeidheid, concentratie problemen, darm problemen en nog veel meer.
Omdat er veel insuline aangemaakt wordt om je bloedsuikerspiegel weer naar beneden te brengen brengt het je hormonen balans in de war. Er wordt namelijk veel meer insuline aangemaakt dan er eigenlijk in je lichaam thuis hoort. En je hormonen zijn juist zo belangrijk voor de vruchtbaarheid.
Het hele technische verhaal zal ik je nu besparen, maar suiker is dus echt niet goed voor je!

Afgelopen maand had ik op dag 15 al een eitje van 21 mm. Voorheen had ik op dag 21 een eitje van 18 mm (en hij sprong daarna ook meteen). Dat wil dus zeggen dat mijn cyclus een week korter is (wat enorm veel is) en mijn eitje maar liefst 3 mm groter was en nog niet was gesprongen. Ik ben ervan overtuigt dat mijn voeding en beweging (ik ben trouwens ook nog eens 4 kilo afgevallen) hebben bijgedragen aan deze enorme sprong.

Inmiddels ben ik een fanatiekeling. Ik geloof 100% in mijn nieuwe levensstijl en de wetenschap dat dit ons dichter bij een zwangerschap kan brengen laat me zonder moeite doorgaan. Wanneer Gydo terug is gaat ook hij met mij mee doen. Ik stuur hem zo nu en dan een boek of gezonde snacks op en hij staat te popelen om te beginnen.
Omdat ik me goed voel bij deze levensstijl en ik vaak vragen krijg over wat ik nu dan eet of wat ik doe, wil ik daar de komende tijd wat aandacht aan besteden. Lekkere recepten, ervaring rondom de extra beweging en andere tips & tricks. Ik hoop daarmee andere mensen met vruchtbaarheidsproblemen mee te kunnen helpen (hoewel mensen zonder kinderwens er ook erg veel aan kunnen hebben :) ). En is het niets voor jou? Dan is dat natuurlijk ook oké. Je moet alleen doen waar jij je goed bij voelt!


Liefs Puck

#IUI 2 van de planning

De ene poging is nog maar net mislukt of de volgende begint alweer. 's Ochtends neem ik, naast mijn suikervrije ontbijt, trouw de hormonen in. De krengen in pilvorm zijn altijd wel vervelend, maar deze keer voelt het anders dan normaal. Ik heb het extra warm, mijn emoties nemen vaak de overhand en ik voel me gewoon niet top. Iets in mij zegt dat het sneller gaat dan normaal, dat de hormonen harder werken en mijn lichaam minder tegensputtert. Bij de eerste echo blijkt dat het klopt: ik heb al mooie eitjes en ze zijn al goed gegroeid.

'Ik denk dat we over een paar dagen de IUI al hebben', hoor ik haar zeggen. Ik kijk naar de verpleegkundige en voel paniek in mijn hele lijf. Mijn eisprong hoort pas over minimaal een week te komen, het mag nog niet! Het laboratorium (waar het zaad van mijn man bevroren is) is vanwege vakantie gesloten en zonder laboratorium geen IUI. Ze wil me graag 2 dagen later weer zien en de afspraak is dan ook zo gemaakt. Beduusd en enorm teleurgesteld loop ik het ziekenhuis even later uit.

Met veel hoop dat de stress van het afgelopen nieuws de groei heeft vertraagt stap ik 2 dagen later weer de afdeling binnen. Na wat een eeuwigheid lijkt te duren word ik geroepen en neem ik even later plaats in de behandelstoel. De inwendige echo's doen geen pijn maar prettig is anders en omdat de uitslag van deze echo zo belangrijk is vind ik het extra spannend.
Inmiddels is het scherm mij niet vreemd meer. Ik herken wat de schaduw in het begin is en zie dan ook vlot hoe het ervoor staat. Nadat het baarmoederslijmvlies gecontroleerd is laat ze me de eierstokken zien. 'Kijk, hij zit er nog en hij is maar liefst 21 mm groot', zegt ze vrolijk. Ik kijk haar aan en tranen wellen op in mijn ogen. Nog 6 dagen voordat het laboratorium open gaat en mijn ei staat op het punt om te springen. Ik sta op, loop naar de kleedkamer en terwijl ik me aankleed hoor ik de verpleegkundige richting de deur lopen. 'Ik ga het even overleggen', zegt ze voordat ze de deur achter zich sluit. Ik sluit de klapdeur van de behandelruimte en neem plaats in de stoel aan het bureau. Uren verstrijken, hoewel het waarschijnlijk slechts minuten zijn geweest.

Plots stapt de verpleegkundige de spreekkamer weer in en neem stil plaats tegenover me. De blik in haar ogen zegt genoeg: we kunnen momenteel niets doen.
'Je bent te vroeg, hij gaat vandaag of morgen springen', zegt ze. Ik zie hoe haar mond de woorden vormt en vecht stilletjes tegen mijn tranen. Weer een maand voorbij, wel alle lasten maar geen enkel sprankje hoop. We zijn inmiddels ruim 2 jaar bezig en iedere maand voelt als de meest kostbare maand. Deze maand vieren we de verjaardag van de dochter van onze vrienden. Onze wens kwam lang geleden op hetzelfde moment en toch staan wij nog steeds op dezelfde plek terwijl ik zie hoe groot hun dochter inmiddels is geworden. 'Jullie zijn nog zo jong' en 'Ze kunnen tegenwoordig zo veel in het ziekenhuis' zorgt er niet voor dat wij zeker ouders zullen worden van een klein baby'tje. Deze onzekerheid is bijna ondragelijk en dat maakt dat iedere maand optimaal benut moet worden.

Nadat de 'wachtweken' voorbij zijn (die trouwens nog nooit zo saai en pijnlijk zijn geweest als nu) pak ik weer mijn eerste pillen, samen met mijn suikervrije ontbijt. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Het laboratorium is in ieder geval weer open!


Liefs Puck