Van vermoeden naar bevestiging

Woensdag ochtend, 9.00 uur. We zitten in de auto onderweg naar het ziekenhuis. We hebben een afspraak in het ziekenhuis bij het Centrum Voorplantingsgeneeskunde en we willen zeker op tijd zijn. Dat was maar goed ook want het parkeren is natuurlijk altijd een gedoe. Gelukkig waren we alsnog op tijd en eenmaal aangekomen bij de afdeling liepen we naar binnen. Ik schrok van het aantal mensen dat daar aan het wachten was. Vorige week waren we ook even gaan kijken maar toen was het aan het einde van de dag en was er niemand. Ik keek even rond en er zaten 4 andere stellen te wachten. Eenmaal aan de beurt bij de balie gaven we de juiste documenten af waarna we plaats namen in de wachtruimte. Ik vond het al wat spannend maar toen werd ik zenuwachtig.
Zoals altijd in een medische omgeving liep de vorige afspraak wat uit en moesten we eventjes wachten. Ach, wat doe je eraan. Het is fijn om te weten dat ze de tijd voor je nemen.

Een kwartiertje later werden onze namen geroepen (want daar wordt ook de meisjesnaam gebruikt) en volgden we de arts mee de kamer in. De co-assistent was erbij, waar keurig toestemming voor was gevraagd. We namen plaats in de stoelen en vrijwel direct werd de vraag gesteld wat precies het probleem was. Kort legde we uit wat onze reis tot dusver geweest was en dat we na anderhalf jaar nog steeds niets verder waren. De dokter reageerde erg prettig en we voelde ons beide zeer goed bij deze man. Ik vertelde mijn vermoeden van de oorzaak en hij dacht dat hij deze kon gaan bevestigen. Kort vertelde hij over de volgende stappen: we gingen een echo bij mij maken en ik moest bloed laten onderzoeken. Mijn man kreeg een zaadonderzoek.
De echo werd direct uitgevoerd en enkele ogenblikken later zaten we in een andere ruimte van de kamer. Het was geen buiten-op-de-buik echo maar een inwendige echo. Ik keek er wat tegenop omdat ik een mannelijke arts heb en dit allemaal nog nieuw voor me is. Ondanks dat maakte het me eigenlijk niet zo uit. Het is zijn werk en ik wil weten wat er is.
Terwijl we keken naar de monitor vertelde hij wat we allemaal tegenkwamen. Zo zagen we mijn blaas en later mijn baarmoeder en eierstokken. We waren nog maar net bij een van de eierstokken en hij zag het al meteen. Hij keek me aan en zei: 'Je hebt PCOS (PolyCysteus Ovarium Syndroom)'. 'Oké', zei ik stilletjes. Tsja, dat wat ik dacht klopte. Mijn cyclus was niet regelmatig en duurde erg lang en nadat ik meerdere mensen gesproken had kwam ik tot dezelfde gedachte.
Hij vertelde me dat ik zo'n 50 eiblaasjes in mijn eierstok heb waar een ander ongeveer 20 eiblaasjes heeft. Omdat het daar zo druk is (en ik bepaalde hormonen niet goed op het juiste niveau heb) kunnen ze niet goed groeien waardoor het ene eitje wat met de eisprong moet springen niet voldoende gestimuleerd wordt. We gingen naar mijn andere eierstok en daar was het precies hetzelfde.

De afbeelding geeft links een normale eierstok aan en rechts een eierstok van iemand met PCOS. Nu weet ik niet of het bij mij ook zo ongeveer is omdat iedere PCOS patiënt een andere uitwerking heeft.
En helaas, ik heb geen afdrukje mee gehad :)

De arts vertelde dat we klaar waren en even later zaten we allemaal weer in het voorste gedeelte van de kamer. Natuurlijk moeten we de resultaten van het bloed- en zaadonderzoek afwachten maar  waarschijnlijk gingen we binnenkort beginnen met Clomid, wist hij te vertellen. Ik knikte, kreeg wat folders en flyers mee en stopte deze samen met de gekregen formulieren voor de onderzoeken in mijn mint kleurige mapje die ik had meegenomen. Ik weet dat ik nog iets zei of vroeg  maar ik moet eerlijk bekennen dat ik even op stand by ging. Blijkbaar wist ik dit goed te verbergen want de arts keek me tevreden maar medelevend aan en na een stevige handdruk stonden we enkele momenten later bij de balie.

We maakten een afspraak om de uitslagen en een behandeling te bespreken. De behandeling is OI, wat staat voor Ovulatie Inductie. De assistent keek ons wat nerveus aan en zei: 'Schrik niet, de afspraak is pas over een maand. Er is eerder geen plek bij de dokter'. Schrikken, ja dat deden we wel. Hier waren we natuurlijk niet blij mee maar geen plaats is geen plaats. 'Het is niet anders', zei ik tegen haar. Ze draaide een bevestiging uit, haalde ons ponsplaatje over wat formulieren en vervolgens stonden we aan de andere kant van de deur van de afdeling.

Ja, dan sta je daar. Puck, je lichaam functioneert niet zoals het hoort te doen. Je wil wel graag een gezin maar op de natuurlijke manier is dat vrijwel onmogelijk. Ik heb altijd al graag kinderen gewild. Ik wil geen carrière en ook hoef ik de wereld niet te zien. Ik wilde graag een lieve man, liefdevolle kinderen, een mooi huis en een prima auto voor de deur. Nu we de hondjes hebben horen zij natuurlijk ook in dit plaatje. De lieve man heb ik inmiddels gevonden, die ik voor geen goud meer zou willen missen! Een mooi huis heeft geen haast (we huren nu prima) en de auto kan me niet zoveel meer schelen. Het enige wat ik nu echt mis zijn de kinderen.

We lopen wat rond en ik voel me rot. Het nieuws was, ondanks dat ik het wel had verwacht, niet leuk. Een harde klap van de realiteit. Ik voel me ook rot omdat ik me rot voel. Ja, dat heb ik wel eens. Ik ben bij lange na de enigste niet en ook met PCOS kun je kinderen krijgen. Maar toch voel ik me eventjes alleen, samen met alle andere. Gelukkig heb ik een liefdevolle omgeving en een man die altijd naast me staat. Als ik 's avonds in bed lig dwarrelen er tranen over mijn wangen. In de armen van mijn man val ik zachtjes in slaap. Morgen is er weer een dag...

Liefs Puck

Wil je wat meer lezen over PCOS? Klik dan hier om de informatie te lezen op de site van Freya. Freya is een vereniging voor mensen met vruchtbaarheidsproblemen. Ze helpen, informeren, ondersteunen en bieden een luisterend oor.

Eentje met wielen alsjeblieft

Bijna iedere woensdag zijn we samen vrij. We proberen dan bijvoorbeeld naar de winkels te gaan of iets anders van onze eindeloze to-do lijst af te strepen. Deze keer gingen we onder andere even naar het ziekenhuis. Over een week mochten we terecht voor het vruchtbaarheidsonderzoek en daarvoor moesten we ponsplaatjes hebben. Wij kennen onszelf goed en we moeten nogal eens op het laatste moment gaan haasten omdat we aan de late kant zijn. Daarom besloten we dan ook dat we de ponsplaatjes alvast wilde laten maken. Nadat we de ponsplaatjes in onze portemonnee hadden gedaan liepen we door naar de juiste afdeling, gewoon om alvast eens te kijken hoever het is. We wisten nu al een maand dat we deze afspraak hadden en het wachten is erg lastig. Je wil graag iets doen maar je kunt nog niets doen (behalve dan het voor de hand liggende). Toen we naar de afdeling liepen kwamen we langs een klein winkeltje in het ziekenhuis waar ze allerlei baby producten verkochten. Super lieve t-shirtjes, kleine sokjes en grappige slabbetjes. Mijn oog viel direct op de kinderwagen die daar stond. Een Joolz kinderwagen met bruin handvat en mooie stoffen. Ik had het laatst met mijn man al over kinderwagens gehad en wilde hem dan ook graag even aanwijzen.

Wij vinden het zelf prettig om met voorbereidingen bezig te zijn. Mijn man heeft er alle vertrouwen in dat wij ooit een baby van ons zelf vast mogen houden dus voor hem is het gewoon een opschuiving van tijd. We kijken er nu alvast naar zodat we er alvast mee bezig zijn. Ik heb er zelf helaas een stuk minder vertrouwen in. Natuurlijk blijft mijn wens ongewijzigd maar de gedachtes van adoptie of pleegkinderen zijn al meerdere malen door mijn hoofd gegaan. Dat wil niet zeggen dat ik de kans op een baby van onszelf volledig uitsluit, juist niet!

We liepen verder naar de afdeling en toen we daar waren geweest liepen we weer naar de auto. Ongeveer 5 minuutjes lopen, fijn dat we dat weten. We besloten om even naar de baby winkel te gaan. Gewoon, zodat we eens kunnen kijken naar al die kinderwagens. Omdat beide vriendinnen een baby hebben (en een kinderwagen natuurlijk) heb ik 'ervaring' met twee kinderwagens. Beide waren anders en hadden in mijn ogen voor en nadelen. Ik weet eigenlijk wel wat ik zoek in een kinderwagen en het is alleen maar fijn om te weten wat je wil.

Eenmaal aangekomen bij de baby winkel liepen we direct naar de kinderwagens. Er waren vele verschillende modellen. Zo waren er hoge, lage, elektrische, twins etcetera. We liepen een rondje en reden wat kinderwagens heen en weer. We spraken over alle opties die ze hebben en sloten al snel dingen uit. De kinderwagen moet compact zijn, vooral voor in de auto (als hij is ingeklapt). We liepen naar een kinderwagen die ons erg aansprak en probeerde hem, na hem kort te bezichtigen, in te klappen. Erg lastig en met wat hulp van de medewerker klapte we hem zo in. Jeej, dat ging makkelijk! Steeds meer opties werden ons duidelijk en langzaam werden we verliefd op de kinderwagen.
Ik keek naar de plek waar het kindje zou komen te liggen en voor het eerst sinds mijn relatie met mijn man zag ik het voor me hoe een kindje van ons samen er uit zou kunnen zien. Een kindje van hem en mij uit pure liefde voor elkaar. Ik zag mezelf achter deze kinderwagen lopen en het voelde direct als onze kinderwagen. Het was voor het eerst dat ik me zo voelde en ik genoot er van.
Dus nu, als ik eventjes een oppepper nodig heb, dan kijk ik eventjes naar de foto. Wellicht raar voor vele maar voor mij heel goed!



Liefs Puck

Welkom kleine baby

Het is vrijdag avond en we zitten bij mijn ouders thuis. We trekken onze jas aan en plots krijgen mijn man en ik een berichtje: ons vriendinnetje is geboren! Dol blij waren we en dit probeerde we zo goed mogelijk voor ons te houden, het was namelijk nog een geheim. Mijn ouders zagen direct dat er wat was maar vroegen niet door toen we zeiden dat het nieuws morgen gedeeld mocht worden. Maar ach, eigenlijk wisten ze het al.

Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik niet alles meer weet van dat weekend. Ik zal het daarom zo goed mogelijk proberen te vertellen.

Op zaterdag ochtend was het zover en mochten we komen kijken. We hadden al een foto gezien maar om een baby in het echt te zien is natuurlijk heel anders. De baby was klein, puur en vol bewondering heb ik naar haar gekeken. Ik was erg blij en even vergat ik mijn eigen kinderwens en het gebrek aan vooruitgang. Zoals iedere baby dat veel doet ging ook ons nieuwe vriendinnetje weer slapen en zijn wij na een kort bezoekje weer gegaan. Ook de nieuwe papa en mama hebben natuurlijk rust nodig.
Gelukkig kregen we de vraag of we op zondag nog eventjes langs wilde komen en dat wilde we graag.
Door ons korte bezoek van zaterdag had ik de baby nog niet vastgehouden (wat ik absoluut begreep!) en langzaam bouwde ik een nerveus gevoel op. Ik keek zelfs een beetje op tegen het vasthouden van ons vriendinnetje want ik was bang voor wat ik zou voelen. Het was een lange tijd geleden dat ik een baby had vastgehouden en nu kwam het wel weer erg dichtbij.

Op zondag middag zaten we weer bij onze vrienden. Na enige tijd kwam de vraag of mijn man de baby vast wilde houden. Hij twijfelde geen moment en binnen een ogenblik zat hij op de bank met een klein mensje in zijn armen. Hij keek haar liefdevol aan en in zijn ogen zag je dat deze baby meer dan welkom was, ook in zijn leven. Ik stond bij de eettafel en bekeek hoe mijn man zijn liefde en aandacht schonk aan dit kleine wezen. Een gemengd gevoel van pure liefde en angst overviel mij en alles om me heen leek te verdwijnen. De nieuwe papa vroeg of ik haar ook vast wilde houden waarop ik zacht nee schudde. 'Weet je het zeker?' was zijn vraag. Ja, ik wist het zeker. Hij keek me twijfelachtig aan en ik bedacht me vlug hoe dit wel niet over moest komen. Iedereen weet dat ik een echte kindervriendin ben. Hij zou toch niet denken dat ik haar niet in mijn leven wilde...
Ik stond daar, als verdoofd en vocht tegen mijn tranen. Ik wilde stilletjes in een hoekje wegkruipen en pas tevoorschijn komen wanneer ik dat zelf wilde. Nadat de ouders van de nieuwe papa weg waren vroeg hij me nog eens of ik haar vast wilde houden. Ik verzamelde al mijn moed, knikte 'ja' en ging op de bank zitten. Kort daarna werd er een klein meisje in mijn armen gelegd en maakte ik voor het eerst echt kennis met deze kleine meid. Ik voelde me erg verward, maar gelukkig was de blijdschap meer aanwezig. Ik keek naar haar en was dolblij dat ze er was. De rust straalde van haar gezicht en ze heeft haar hele leven nog voor haar. De puurheid en zorgeloze blik deed me smelten. Zonder twijfel ben ik enorm blij dat ze er is!

Na een tijdje gingen we weer naar huis. Op het moment dat ik de deur uitstap prikken er nieuwe tranen in mijn ogen. Ik zeg snel doei en loop naar de lift waarna mijn man naast me komt staan. Ik wacht op de lift die een eeuwigheid weg lijkt te blijven maar zodra hij voor me staat stap ik erin. En dan breek ik. Tranen over mijn wangen en ik voel niets anders dan verdriet. Geluk en verdriet staan dicht bij elkaar want ondanks mijn gevoel van geluk voor de nieuwe ouders was ik erg verdrietig. Ik zou graag hetzelfde geluk willen ervaren als wat ik zag bij hun, een klein mensje mijn zoon of dochter noemen en zelf ongerust willen zijn of alles wel goed is terwijl hij of zij slaapt.
Mijn man neemt me in zijn armen en zegt helemaal niets, maar houdt me stilletjes vast. In zijn omhelzing voel ik zijn vertrouwen in de toekomst, volgens hem komt het voor ons ook nog wel.


Liefs Puck

De poes is zwanger, grapje!

Ongeveer een jaar geleden wisten we dat onze beide beste vrienden een baby verwachtten.
Eerst onze vrienden die we al een tijd kennen. Dat ze graag een gezin wilde was geen geheim meer en toen ze zwanger waren, waren we dan ook zeer oprecht blij. Enigszins geschokt maar op een goede manier. Ik keek naar mijn man die ook het nieuws in ontvangst nam en hij gaf me een liefhebbende knipoog. 'Voor ons komt het ook nog wel', zei hij zonder woorden.
De zwangerschap van onze andere vrienden kwam als een complete verrassing. Via een groep app (want ja, dat kan tegenwoordig gewoon) kregen wij plotseling een foto van een echo. Geschrokken keek ik naar mijn telefoon en las ik de vraag of ze zwanger waren. 'De poes is zwanger', zei onze vriend. Een zenuwachtige schater lach ontsnapte en tranen rolde over mijn wangen van het lachen. Goh, hadden ze me even goed te pakken. Toen ik weer op mijn scherm keek zag ik dat het een echo was van mijn vriendin. Ze waren dus wel zwanger. Meteen feliciteerde ik ze en was ik erg blij voor ze. Wat een geluk dat ze mogen ervaren! Van mijn blijdschap voor hun was niets gelogen. Ik vertel stilletjes tegen mijn man dat ik echt eventjes dacht dat het van de poes was. Ik staar naar mijn beeldscherm en langzaam begint mijn beeldscherm te verdwijnen achter een stroom van tranen. Voor het eerst voelde ik een combinatie van blijdschap en verdriet. Toen ik me besefte dat onze beide beste vrienden een maand na elkaar een baby verwachtten werd het me even te veel. Ik wilde even van de aardbodem verdwijnen en kroop dicht tegen mijn man aan. Eventjes was ik alleen, voelde ik me alleen en wist ik niet wat ik moest doen. Gelukkig wist mijn man precies wat te doen en al snel beurde zijn lieve woorden mij weer wat op. En ondanks dat het nog niet voor ons was weggelegd, kregen we binnenkort wel twee hele lieve vriendjes of vriendinnetjes erbij! Twee lieve baby's die ik veel liefde en mijn volle aandacht kan geven!

Vanaf dag één ben ik erg blij geweest dat ze in mijn leven zijn en ik zou ze dan ook niet meer kunnen missen! <3

Liefs Puck

Blauwe slingers en blauwe hapjes

Een paar weken geleden kreeg ik een berichtje van een nummer wat ik niet ken. Ik zat in een groep app met nog bijna 20 andere vrouwen en al snel bleek dat de gelegenheid een babyshower was. De aanstaande voor-de-tweede-keer moeder (de vriendin van de neef van mijn man, die ik inmiddels ook zeker als vriendin beschouw) had ook mijn telefoonnummer gegeven en ik was direct vereerd dat ze mij er graag bij zou willen.

Een paar dagen voor de babyshower was ik bezig met de spulletjes die ik mee zou nemen. We gingen onderandere rompertjes versieren en aangezien ik dat professioneel doe voor mijn werk (ik heb een eigen onderneming) had ik wat spullen die daarbij erg handig en leuk waren. Ineens kreeg ik enorme zenuwen. Ik was telkens enkel bezig geweest met het feit dat ik mocht komen en had er nog niet bij stil gestaan dat we de komst van een kleine baby gingen vieren. Slik, dat kan best nog wel eens confronterend worden. Ik besloot me er niet drukker om te gaan maken dan nodig en legde de tas met spullen netjes apart. Ik was er klaar voor!

Op de ochtend van de babyshower mocht ik eerst nog gaan werken. Sinds kort werk ik een paar uurtjes voor een baas zodat ik de sociale contacten niet ga missen. Mijn man moet vanwege zijn werk zo nu en dan een periode van huis en ook aankomende zomer vertrekt hij voor een tijdje naar het buitenland. Met dat in het vooruitzicht ging ik op zoek naar een baan. Gelukkig had ik deze zeer snel gevonden.
Rond het middaguur rondde ik de laatste werkzaamheden van de dag af en stapte ik even later de voordeur van het pand uit. Ik was blij dat mijn man thuis was want dan had ik nog even wat bemoedigende woorden voordat ik ging. Na een snelle lunch stapte ik met mijn gevulde tas met rompers, versier materialen, hapjes en een baby foto in de auto en reed ik naar het huis van mijn vriendin. Ik parkeerde de auto en haalde nog even diep adem. Nadat ik de woorden 'ik kan het wel' een paar keer in mijn hoofd had herhaald stapte ik de auto uit.

Langzaam kwamen er steeds meer mensen binnen en al snel zag ik dat ze niet de enige zwangere was. Een aanstaande voor-de-eerste-keer moeder straalde aan de andere kant van de tafel. Weer kwam het voor mij niet meer zo onbekende gevoel naar boven: zo blij voor de ander maar zo rot voor mijzelf. Ik ben me gelukkig bewust van het feit dat het ieders goed recht is om dat geluk te delen en ik zal dan ook nooit vragen of iemand dat niet wil doen. Mijn probleem is mijn probleem en daar hoeven andere zich niet rot over te voelen. Maar stilletjes vocht ik tegen de tranen die in de hoeken van mijn ogen omhoog kwamen.

Na een tijdje vroeg mijn vriendin of we de babykamer wilde zien. Ik was enorm nieuwsgierig maar besloot te blijven zitten. Ik wist dat ik het niet aan kon op dat moment en ik wilde niet dat mijn vriendin dat zou zien, het moest immers een top feest worden!
Samen met haar schoonmoeder en schoonzus (de tante en nicht van mijn man) bleef ik beneden wachten, zij hadden de kamer al gezien. Vanuit de andere kant van de kamer kwam de vraag hoe het met me ging. Ik hoorde de woorden en probeerde zo goed als ik kon uit te brengen dat het wel prima ging. Maar helaas, mijn tranen verraadde me al snel en binnen enkele ogenblikken zat de nicht van mijn man naast me en sloeg ze een arm.om me heen. De tranen rolde over mijn wangen terwijl ik met man en macht probeerde om ze te laten stoppen. Zijn tante vond het erg moedig dat ik toch gekomen was en dat deed me goed. Ik hoorde de eerste voetstappen al weer op de trap en met de tissue die ik kreeg probeerde ik alle sporen van verdriet te wissen. Ik verwisselde van plek en ging bij de tante en nicht van mijn man zitten en ze hielpen me snel met wat afleiding.

Gelukkig begonnen we kort daarna met het proeven van alle hapjes die iedereen mee had genomen (en pff, wat was het veel!) en vervolgens mocht de aanstaande voor-de-tweede-keer mama raden welke babyfoto bij welke aanwezige dame hoorde.
Daarna gingen we de omvang van haar buik raden met een mooi lintje, schreven de we de verwachtte bevallingsdatum en naam op (die iedereen persoonlijk dacht zeker te weten...) en als laatste decoreerden we allemaal wat saaie witte  rompers. De resultaten waren enorm leuk en als ik terug kijk was het een erg geslaagde dag.

Ik ben blij dat ik geweest ben. Ik wist dat het niet makkelijk ging worden en helaas hebben mijn emoties het eventjes van mij gewonnen. Maar de rest van de dag was ik ze de baas. Het was leuk om te zien dat iedereen samen was gekomen om de komst van deze baby te vieren en ik had het niet willen missen!

Liefs Puck

Ik denk april 2014

In juni 2011 vroeg mijn man mij ten huwelijk. Een heerlijk gevoel en een vraag waar ik natuurlijk volmondig 'Ja' op zei. Nadat we de trouwdatum hadden verzet waren we bijna bij onze definitieve trouwdatum in juli 2013. De voorbereidingen zaten er bijna op en we hadden het al vaak gehad over ons leven na de bruiloft. De bruiloft werd dan namelijk een huwelijk en wij zouden erg graag een kleine baby verwelkomen in dat gezin.

Vlak voor de bruiloft hebben wij dan ook besloten te stoppen met anticonceptie en wilde we er voor gaan. We hebben er altijd rekening mee gehouden dat het langer kon duren dus de druk zat er absoluut niet op. Natuurlijk hebben we gedroomd over de mogelijkheid om een grootse aankondiging te kunnen doen tijdens onze bruiloft. Zo tussen de eerste dans en het feest. Maar we wisten dat deze kans erg klein was en we gingen dan ook gewoon door met alle voorbereidingen.

Op onze mooie dag hebben we het enorm naar onze zin gehad. Niet alles liep perfect maar ach, wat maakt dat nou uit. We waren samen met al onze familieleden en vrienden waar we veel om geven.
Onze ouders hadden op de locatie een beamer geregeld waar onze foto's voorbij kwamen, van vroeger tot nu. Zo kwam er onder andere een echo foto van mij langs, licht gênante foto's van Gydo en foto's van ons samen. Erg leuk om te zien!

Toen onze gasten vertrokken van het feest kregen ze een bedankje mee, want we waren erg blij dat ze er waren om deze bijzondere dag met ons te vieren. Het was een organza zakje met daarin 3 zeepjes in de vorm van een hartje.

Aan het einde van de receptie kwamen de collega's van mijn man weer even terug naar binnen. Ze hadden net een bedankje gehad en waren samen toch nog even aan het napraten. De vraag rees of dat het bedankje misschien een stille hint was. Er zaten namelijk 3 zeepjes in (symbool voor mijn man, mij en onze eventuele baby?) en er kwam steeds een echo langs op de beamer.

We lachten en zeiden dat dat niet het geval was. Er kwam nog geen uitbreiding aan en we gingen voorlopig eerst maar eens genieten van het feit dat we getrouwd zijn. Een steek van teleurstelling kwam in me op want wat had ik graag volmondig willen toegeven dat het zo was, of even naar mijn man kunnen lachen omdat wij wel al wisten dat we zwanger waren. Maar het was niet zo en het feest ging vrolijk verder.

Aan het einde van de dag bleek er een soort weddenschap gestart te zijn. Wanneer krijgen ze een baby? De een dacht dat we al zwanger waren en iemand anders dat het 9 maanden later feest zou zijn. Er werden namen genoteerd met een specifieke maand erbij en we lachten om deze speculaties. Ja, ik lachte mee. Natuurlijk vind ik het leuk als mensen ons als gezin zullen zien. En ach, zo lang waren we nog niet bezig.

Tot nu toe heeft nog niemand het goed. We zijn nog niet zwanger en volgens mij zit er niemand meer in de race in deze weddenschap. Ik zelf heb nooit meegedaan. Ik weet wel beter.

Liefs Puck