De wekker gaat. Ik draai me om en zie dat het 6.00 uur is en ben meteen teleurgesteld. Om 8.30 uur hoeven we pas te vertrekken naar het ziekenhuis en dat duurt me te lang. Eventjes doe ik mijn ogen dicht maar door de spanning gebeurt er niets.
Vandaag is de eerste afspraak na de operatie en we weten niet precies wat we gaan bespreken. Zelf denken we dat we de behandeling gaan bespreken maar als er iets is wat we tot nu toe hebben geleerd: het gaat meestal niet zoals je denkt.
Vol goede zenuwen stappen we een paar uur later de wachtkamer van het ziekenhuis in. Voor het eerst is er niemand, dat vind ik fijn. We nemen plaats en na een korte wachttijd (wat best ongebruikelijk is) wordt mijn meisjesnaam geroepen. De dokter kijkt, zoals altijd, zeer serieus. Ik krijg er de kriebels van. Samen met de stagiaire lopen we de spreekkamer in.
'Hoe is het gegaan?' zegt hij terwijl hij iets aanklikt op de computer. 'Goed' zeg ik twijfelachtig maar trots. Ik neem aan dat hij het over de operatie heeft. 'Mooi. Heeft mijn collega besproken wat de uitkomsten waren?' hoor ik hem zeggen. Ja, dat heeft ze. Alles zag er mooi uit en er was niets op te merken. De dokter bevestigd het nogmaals en ik hoor optimisme in zijn stem.
'Zullen we dan nu aan je cyclus gaan werken?' Huh, wat? Ik begrijp niet wat hij zegt. Bedoelt hij dat we nog een tussenstap gaan maken? Gaan we nu nog steeds niet beginnen? Met allerlei geluiden wat eigenlijk woorden horen te zijn probeer ik mijn verwarring duidelijk te maken. Hij verduidelijkt zich en kort daarna schrijft hij een recept uit: Clomid! Yes, dit wilde we zo graag! Clomid gaat ervoor zorgen dat er een paar eitjes gaan groeien waarvan er een zal springen, die hopelijk bevrucht zal raken. Op een ander briefje zet hij wat kruisjes en een cirkeltje en vervolgens legt hij beide brieven voor mij neer. Ik bekijk ze en zie dat ik 50 mg Clomid krijg, voor 5 dagen lang. Op bepaalde cyclusdagen moet ik het pilletje nemen en een paar dagen later moet ik terug voor een echo. We gaan dan kijken hoe de eitjes zich ontwikkelen en hoe het er verder allemaal uit ziet. Ik luister naar de dokter, knik en stel wat vragen.
Ik vertel hem nogmaals dat mijn man een paar maanden weg zal zijn deze zomer en dat we daarom blij zijn dat we nog voor zijn vertrek kunnen beginnen. Hij kijkt ons aan, is even stil en vraagt vervolgens hoelang hij weg blijft. 'Minimaal 3 maanden' zegt mijn man. Hij kijkt ons heel serieus aan en zegt: 'We kunnen jouw zaad invriezen. Middels inseminatie kunnen we dan de maanden dat je weg bent toch benutten'. Ik kijk mijn man aan en beide zijn we verbaasd. We hebben het hier al vaker over gehad maar daarna zeiden we altijd meteen dat we deze optie toch niet zouden hebben. En nu is hij hier, volledig te kiezen. We bespreken het wat en hij maakt een notitie in mijn dossier. Mochten we dit door willen zetten moeten we hier op tijd mee beginnen. Ik neem me voor het met de eerste echo te bespreken.
Enkele ogenblikken later staan we weer buiten. Blij dat ik ben met de Clomid (en geloof me, op een hele rare manier ben ik er dolgelukkig mee. Yaay, extra en rare hormonen in mijn lijf...) ben ik ondersteboven van de keuze van het invriezen. We lopen naar de apotheek en bespreken volop het invriezen. Alle voor en tegen argumenten proberen we te bedenken en dit blijkt een lastige keuze.
We zijn inmiddels 2 dagen verder en de afgelopen 3 dagen hebben we alle argumenten besproken en daardoor onze keuze kunnen maken. De keuze staat nog wat wankel maar gelukkig hebben we nog een goede week voordat we de keuze moeten doorgeven. Want deze kans is toch wel erg prettig maar ongewoon. Nooit had ik verwacht de optie te hebben om door te gaan met onze droom tijdens zijn afwezigheid. Niet stil te staan voor minimaal 3 maanden. Maar alles wat erbij komt, kan ik dat wel alleen. Willen we dat zonder elkaar doen? Of is onze droom groter? Een ding is zeker, liefde overwint alles!
Liefs Puck
Liefde voor alle wens mama's
Moederdag, vandaag is het zover. Een dag waar ik al even tegenop keek en omdat de reclames rondom Moederdag enorm aanwezig zijn is het iets waar je niet van kunt ontsnappen. Zo kreeg ik een email met de tekst 'Leuke aanbiedingen voor jou en je kleintje', hoorde ik op de radio dat 'moeders het verdienen om een cadeautje te krijgen' en zag ik gelukkige foto's van moeder en kind in reclamefolders.
Ik waardeer mijn moeder iedere dag en ben dan ook van mening dat dit niet een speciale dag nodig heeft. Maargoed, hij is er nu eenmaal. Ook dit jaar ben ik zelf geen moeder en mensen die ik persoonlijk ken zullen het ook een pijnlijke dag vinden.
Maar hoe komen we deze dag door? Ik heb wat tips om de dag wat dragelijker te maken.
1. Laat Facebook voor wat het is vandaag!
Dit kan misschien wel een van de belangrijkste zijn. Mij is het al niet gelukt. Als social media liefhebber die ik ben opende ik vanochtend vroeg al mijn Facebook account. Daar waren de eerste 7 posts foto's van Moederdag ontbijtjes en zelfgemaakte cadeaus. Gezien mijn leeftijd zijn er veel mensen in mijn vriendenlijst die dit jaar voor het eerst Moederdag vieren. Erg blij voor hun, maar zeer pijnlijk om al deze posts te zien.
2. Ga naar ouders, schoonouders, peelgouders en stiefouders voordat je zus met haar kroost komt.
Ja, je bent dol op je neefjes en nichtjes maar op een dag als vandaag is het iets te confronterend om ze om je heen te hebben. Wanneer ze bekend zijn met jullie kinderwens, wees er open over. Weten ze het niet? Zeg dat je nog even naar de leuke markt in de stad wil of samen wil genieten van de zondag. Denk aan jezelf!
3. Koop iets leuks voor jezelf.
Het is natuurlijk geweldig lief als je partner heeft gedacht aan een kleinigheidje. Ondanks dat je geen kinderen hebt ben je nog wel een moeder in je hart. Ik heb voor mezelf een lock machine gekocht. Ik ben enorm blij en ik kan me er uren achter verstoppen, ideaal op een dag als vandaag! Koop of doe is wat je graag wilde en waar je jezelf in kan verliezen. Gewoon, omdat het soms fijn is!
4. Geniet van de vrijheid.
Liever wil je gebonden zitten aan voedingen iedere 4 uur en een baby die lief naar je lacht. Maar het feit is dat het vandaag niet zover is wat betekent dat je alle kanten op kunt. Probeer het van een andere kant te zien en pak je spullen en ga heen waar je heen wil. Geniet van deze vrijheid en geniet vooral van elkaar.
5. Heb een infertiliteit-vrije dag.
Nou, mij is het al niet gelukt. Ik ben op Pinterest gaan kijken, op de besloten groep van Freya op Facebook en ik schrijf dit blog. Of ik me er beter bij voel, ik weet het niet. Maar probeer een dagje niet teveel stil te staan bij het feit dat zwanger worden (nog) niet lukt. Ja, ik weet het: makkelijker gezegd dan gedaan! Voor mij zal het dan ook niet gaan lukken maar wie weet, voor jou wel :)
Nu, sluit alles af en geniet samen met je partner van deze dag. Ik ben vandaag erg dankbaar voor mijn lieve man, mijn hondjes en mijn mama en zal proberen te genieten vandaag. Doe jij dat ook?
Wees ervan bewust dat ik aan je denk!
Ik waardeer mijn moeder iedere dag en ben dan ook van mening dat dit niet een speciale dag nodig heeft. Maargoed, hij is er nu eenmaal. Ook dit jaar ben ik zelf geen moeder en mensen die ik persoonlijk ken zullen het ook een pijnlijke dag vinden.
Maar hoe komen we deze dag door? Ik heb wat tips om de dag wat dragelijker te maken.
1. Laat Facebook voor wat het is vandaag!
Dit kan misschien wel een van de belangrijkste zijn. Mij is het al niet gelukt. Als social media liefhebber die ik ben opende ik vanochtend vroeg al mijn Facebook account. Daar waren de eerste 7 posts foto's van Moederdag ontbijtjes en zelfgemaakte cadeaus. Gezien mijn leeftijd zijn er veel mensen in mijn vriendenlijst die dit jaar voor het eerst Moederdag vieren. Erg blij voor hun, maar zeer pijnlijk om al deze posts te zien.
2. Ga naar ouders, schoonouders, peelgouders en stiefouders voordat je zus met haar kroost komt.
Ja, je bent dol op je neefjes en nichtjes maar op een dag als vandaag is het iets te confronterend om ze om je heen te hebben. Wanneer ze bekend zijn met jullie kinderwens, wees er open over. Weten ze het niet? Zeg dat je nog even naar de leuke markt in de stad wil of samen wil genieten van de zondag. Denk aan jezelf!
3. Koop iets leuks voor jezelf.
Het is natuurlijk geweldig lief als je partner heeft gedacht aan een kleinigheidje. Ondanks dat je geen kinderen hebt ben je nog wel een moeder in je hart. Ik heb voor mezelf een lock machine gekocht. Ik ben enorm blij en ik kan me er uren achter verstoppen, ideaal op een dag als vandaag! Koop of doe is wat je graag wilde en waar je jezelf in kan verliezen. Gewoon, omdat het soms fijn is!
4. Geniet van de vrijheid.
Liever wil je gebonden zitten aan voedingen iedere 4 uur en een baby die lief naar je lacht. Maar het feit is dat het vandaag niet zover is wat betekent dat je alle kanten op kunt. Probeer het van een andere kant te zien en pak je spullen en ga heen waar je heen wil. Geniet van deze vrijheid en geniet vooral van elkaar.
5. Heb een infertiliteit-vrije dag.
Nou, mij is het al niet gelukt. Ik ben op Pinterest gaan kijken, op de besloten groep van Freya op Facebook en ik schrijf dit blog. Of ik me er beter bij voel, ik weet het niet. Maar probeer een dagje niet teveel stil te staan bij het feit dat zwanger worden (nog) niet lukt. Ja, ik weet het: makkelijker gezegd dan gedaan! Voor mij zal het dan ook niet gaan lukken maar wie weet, voor jou wel :)
Nu, sluit alles af en geniet samen met je partner van deze dag. Ik ben vandaag erg dankbaar voor mijn lieve man, mijn hondjes en mijn mama en zal proberen te genieten vandaag. Doe jij dat ook?
Wees ervan bewust dat ik aan je denk!
Een infuus, een laparoscopie en een uitslag
Om 7.30 uur moest ik me melden in het ziekenhuis. Met een koffertje gevuld met spullen zoals mijn pyjama, badjas en toiletartikelen stond ik bij de balie van het dag centrum. Na een korte tijd werden we geroepen en liet de verpleegkundige (die het volgens mij ook nog erg vroeg vond) ons het bed zien waar ik in kwam te liggen. Ik zette mijn koffer weg en liep daarna samen met mijn man naar een leestafel. Zonder enige verdere informatie werden we daar neergezet en moesten we wachten tot mijn naam geroepen werd. Aangezien we niet wisten of dit een half uur zou zijn of twee uur was dit een vervelende wachttijd. Al twee mensen werden geroepen terwijl ik de eerste was die aanwezig was deze ochtend. Met alles wat ik in me had probeerde ik wat afleiding te zoeken en na ruim een uur wachten stond de verpleegkundige op een afstandje mij te wenken. 'Wie, ik?' vroeg ik zonder geluid. 'Ja', knikte ze. Ik moest mijn operatie hemd aandoen en een paar ogenblikken later rolde ik door de gangen van het ziekenhuis. Vlak voor de klapdeuren kwam een van de momenten waar ik zo tegen op zag: het gedag zeggen tegen mijn man. Met tranen over mijn wangen kreeg ik een kus en werd ik weggerold.
Eenmaal in de voorbereidingskamer (wat meer een zaal is) lag ik te wachten op iemand die mij kwam helpen. Na enige tijd kwam een anesthesioloog die de paniek in mijn ogen zag. We raakte aan de praat en al snel zag ze dat we vanuit Gynaecologie kwamen en wat de reden van de laparoscopie was. Het was heel fijn hoe begripvol en rustig ze was. Nadat ik had verteld dat ik erg bang voor het infuus en de uitkomst van de operatie was keek ze me geruststellend aan. 'We nemen de tijd voor het zetten van het infuus en ik blijf gewoon even rustig hier', zei ze. Ik knikte en wachtte tot ze alle spullen bij elkaar had. Op het dagcentrum had ik 2 pleisters op mijn handen gehad met een verdovend middel zodat ik minder zou voelen. Ze werken erg goed, bleek later, want buiten een prik voelde ik vrij weinig. Zo trots als wat lag ik op het bed: angst 1 alvast overwonnen!
Ik lag te wachten tot ik naar de OK mocht en in de tussentijd kletste ik wat met mijn buurman. Ineens stonden er 2 mensen bij mijn bed en werd ik naar de OK gerold. Ik kreeg daar een laatste check (zodat ik geen hand operatie kreeg maar echt een laparoscopie) en even later voelde ik me heel snel wegzakken onder de narcose.
Ik werd wakker terwijl ik een buisje in mijn neus kreeg (die ik er even vlot weer uit trok) en al snel voelde ik een flinke pijn. Ik greep mijn buik vast en na een fractie van een seconde kreeg ik pijnstillend via mijn infuus. Ik was in de war, sliep eigenlijk nog en had geen idee wat er gebeurde. Zeer langzaam werd ik wakker en voordat ik 100% bij was werd ik weer naar het dag centrum gerold. Tenminste, zo heb ik het beleefd. Gek spul, die narcose. Eenmaal aangekomen zag ik mijn man staan met een grote glimlach op zijn gezicht: geluk en opluchting. Wat was het fijn om hem te zien!
Ik werd op mijn plek gerold en na wat extra pijnstilling omdat het toch nog te zeer deed mocht ik wat drinken. Ik probeerde wat te slapen wat niet echt lukte en wachtte ongeduldig tot het eet moment. Mijn controles waren goed en ik genoot kort daarna van heerlijke boterhammen (ik moest namelijk nuchter binnenkomen en het was inmiddels 12.30 uur geweest).
Iets later keek ik op en zag ik een bekend gezicht langs mijn bed: het was de arts die mij geopereerd had. 'De operatie is goed gegaan. De eileiders waren volledig doorgankelijk en we hebben geen verklevingen gevonden.' Ik keek haar even aan en probeerde te begrijpen wat ze zei. Ik was er heilig van overtuigd dat mijn eileiders afgesloten zouden zijn. 'Dus, alles is goed?' vroeg ik twijfelachtig. Ze bevestigde wat ik vroeg en na nog wat informatie vertrok ze weer.
Gydo en ik keken elkaar aan, in stilte. Beide zo blij met het nieuws. Dit betekend zeer waarschijnlijk dat we niet direct bij IVF beginnen maar dat we waarschijnlijk beginnen met hormoon pillen.
Over 2,5 week hebben we een afspraak en gaan we alles bespreken, spannend!
Inmiddels ben ik weer thuis en voel ik me een stuk beter. De pijn is nog niet weg en ik ben nog wat moe, maar ik voel me veel beter dan ik had verwacht. Ik heb angsten overwonnen en ben dan ook zeer trots op mezelf! We zijn opgelucht en enigszins optimistisch over de tijd die komen gaat. Zelfs ik zie het misschien wel gebeuren. Samen gaan we er tegenaan!
Liefs Puck
Eenmaal in de voorbereidingskamer (wat meer een zaal is) lag ik te wachten op iemand die mij kwam helpen. Na enige tijd kwam een anesthesioloog die de paniek in mijn ogen zag. We raakte aan de praat en al snel zag ze dat we vanuit Gynaecologie kwamen en wat de reden van de laparoscopie was. Het was heel fijn hoe begripvol en rustig ze was. Nadat ik had verteld dat ik erg bang voor het infuus en de uitkomst van de operatie was keek ze me geruststellend aan. 'We nemen de tijd voor het zetten van het infuus en ik blijf gewoon even rustig hier', zei ze. Ik knikte en wachtte tot ze alle spullen bij elkaar had. Op het dagcentrum had ik 2 pleisters op mijn handen gehad met een verdovend middel zodat ik minder zou voelen. Ze werken erg goed, bleek later, want buiten een prik voelde ik vrij weinig. Zo trots als wat lag ik op het bed: angst 1 alvast overwonnen!
Ik lag te wachten tot ik naar de OK mocht en in de tussentijd kletste ik wat met mijn buurman. Ineens stonden er 2 mensen bij mijn bed en werd ik naar de OK gerold. Ik kreeg daar een laatste check (zodat ik geen hand operatie kreeg maar echt een laparoscopie) en even later voelde ik me heel snel wegzakken onder de narcose.
Ik werd wakker terwijl ik een buisje in mijn neus kreeg (die ik er even vlot weer uit trok) en al snel voelde ik een flinke pijn. Ik greep mijn buik vast en na een fractie van een seconde kreeg ik pijnstillend via mijn infuus. Ik was in de war, sliep eigenlijk nog en had geen idee wat er gebeurde. Zeer langzaam werd ik wakker en voordat ik 100% bij was werd ik weer naar het dag centrum gerold. Tenminste, zo heb ik het beleefd. Gek spul, die narcose. Eenmaal aangekomen zag ik mijn man staan met een grote glimlach op zijn gezicht: geluk en opluchting. Wat was het fijn om hem te zien!
Ik werd op mijn plek gerold en na wat extra pijnstilling omdat het toch nog te zeer deed mocht ik wat drinken. Ik probeerde wat te slapen wat niet echt lukte en wachtte ongeduldig tot het eet moment. Mijn controles waren goed en ik genoot kort daarna van heerlijke boterhammen (ik moest namelijk nuchter binnenkomen en het was inmiddels 12.30 uur geweest).
Iets later keek ik op en zag ik een bekend gezicht langs mijn bed: het was de arts die mij geopereerd had. 'De operatie is goed gegaan. De eileiders waren volledig doorgankelijk en we hebben geen verklevingen gevonden.' Ik keek haar even aan en probeerde te begrijpen wat ze zei. Ik was er heilig van overtuigd dat mijn eileiders afgesloten zouden zijn. 'Dus, alles is goed?' vroeg ik twijfelachtig. Ze bevestigde wat ik vroeg en na nog wat informatie vertrok ze weer.
Gydo en ik keken elkaar aan, in stilte. Beide zo blij met het nieuws. Dit betekend zeer waarschijnlijk dat we niet direct bij IVF beginnen maar dat we waarschijnlijk beginnen met hormoon pillen.
Over 2,5 week hebben we een afspraak en gaan we alles bespreken, spannend!
Inmiddels ben ik weer thuis en voel ik me een stuk beter. De pijn is nog niet weg en ik ben nog wat moe, maar ik voel me veel beter dan ik had verwacht. Ik heb angsten overwonnen en ben dan ook zeer trots op mezelf! We zijn opgelucht en enigszins optimistisch over de tijd die komen gaat. Zelfs ik zie het misschien wel gebeuren. Samen gaan we er tegenaan!
Liefs Puck
Abonneren op:
Posts (Atom)
