Anti-conceptie van een fertiliteitsarts

Het is inmiddels al weer bijna een week geleden sinds we bij de arts waren geweest. Sindsdien probeer ik me op iedere manier mogelijk af te leiden maar lijkt totaal niet te lukken.
Eenmaal op de stoel bij de arts vroeg hij of we hadden nagedacht over de operatie. 'Ja, het moet maar' zei ik met toch wel wat tegenzin. 'Niets moet, het is nog altijd je eigen keuze' hoorde ik de arts zeggen. Ik weet dat hij gelijk heeft, het is mijn eigen keuze. Maar we kunnen niet verder totdat hij mij geopereerd heeft. Ondanks dat ik altijd heb geweten en geroepen dat ik kinderen wil sta ik nu dichter bij de twijfel dan ik ooit heb gedaan. We zijn pas kort ingestapt in deze medische molen maar ik ben mezelf niet meer sinds we begonnen zijn. Dat een mens zo kan twijfelen aan zijn eigen kunnen, zijn eigen lichaam, dat wist ik niet. Ik weet dat teleurstellingen in dit proces vaker voorkomen dan gelukkige momenten en ik vraag mezelf regelmatig af of ik dat wil voor mezelf, voor ons. Ook weet ik dat het een prachtig einde kan hebben welke ons gezin compleet maakt. Maarja, de uitkomst weten we niet.
Ik zeg tegen de arts dat ik akkoord ga met de operatie en na nog wat navraag of ik het toch echt wel zeker weet begint hij met het invullen van de benodigde gegevens. Ik kreeg een recept mee voor de anti-conceptie want onder geen beding mag ik zwanger zijn tijdens de operatie. Dat voelt dubbel, heel graag zwanger willen worden maar toch alles er voor moeten doen om het niet te worden. Tenminste, niet nu.

Tot onze verrassing konden we meteen naar de juiste afdeling om een datum in te plannen voor de operatie. Pfoe, dat komt wel erg dichtbij. We liepen dus via de apotheek voor de anti-conceptie door naar de juiste afdeling waar de laparoscopie werd ingepland. De fertiliteitsarts had kort contact gehad met de afdeling met het verzoek even rustig met mij te gaan zitten aangezien ik toch nog steeds wel paniekerig ben. Na een korte wachttijd werden we een kamer ingeroepen waar een erg vriendelijke en sympathieke vrouw ons vergezelde. Met een serieuze ondertoon maar ook vooral een glimlach legde ze ons uit wat de bedoeling was waarna ze de planning erbij pakte.
'Er is plek op 30 april', zei ze. 'Fijn!', dacht ik. Niet te dicht bij maar toch wel enigszins vlot. Zo heb ik nog de tijd om alles op orde te krijgen en mijn man is dan nog niet weg. Vechtend tegen de tranen luisterde ik naar alles wat ze te zeggen had en na enige tijd stonden we bij de afdeling Anesthesie. Daar werden we namelijk naartoe gestuurd om een afspraak te maken met de anesthesioloog. Daar gaan ze me lichamelijk controleren zodat de narcose goed en veilig zal verlopen.

Na een tijdje stonden we buiten bij de afdeling. Nog steeds dacht ik dat het nog wel eventjes zou duren totdat mijn man zei: 'Wel fijn dat het over twee weken al kan'. WAT? Twee weken? Eind april toch pas? Blijkbaar is er iets mis met mijn gevoel voor tijd want het klopte inderdaad. Vanaf dat moment probeer ik tegen mezelf te zeggen: 'Ach, over een maand is het allemaal achter de rug en kun je weer gewoon bewegen en leuke dingen doen'.

Helaas ben ik niet de enige die het allemaal steeds lastiger vind. Mijn man geeft aan tegen steeds meer dingen te lopen die hem verdriet doen. Het zien van een vader en zijn dochter of zelfs een opa met zijn kleinzoon roept bij hem andere gevoelens op dan die hij eerder had. Het doet me zeer dat dankzij mijn toedoen hij nog niet hetzelfde kan ervaren als een vader met zijn zoon. Hij is gelukkig nog steeds optimistisch over de toekomst en dankzij hem zal ik dan deze reis ook nog niet opgeven! Mooie mensen zoals mijn man, van binnen en buiten, moeten zich voortzetten. Dat is pas een echte aanwinst voor deze wereld!
Binnenkort gaat hij hier ook over schrijft. Lucht het op, dan lucht het op! Voor mij helpt het in ieder geval.

Liefs Puck